Nee, ik ben niet vertrokken.

Een tijdje geleden kreeg ik een lieve uitnodiging om samen met enkele vriendinnen van vroeger en nu, een weekend op bezoek te gaan in Schotland. Alles geregeld … babysit voor de kinderen, vervoer heen en terug naar de luchthaven, boardingpassen uitgeprint. Tijd voor mezelf, tijd om te ontspannen, tijd om gewoon even bij vriendinnen te zijn.

Denkend gewoon wat tijd … als er gewoon wat tijd overgaat dan zal ik dat wel kunnen. En toen kwam het weekend eraan. Veel te snel, veel te bruusk. Ik kon er niet van slapen, ik kon er niet van eten, … Bang voor iets waar ik nooit bang van geweest ben.
Stress voor iets wat voor mij de normaalste zaak van de wereld is.

Ik ben Nele niet meer. Ik ben Nele min Tas. En Nele min Tas kan niet zomaar meer genieten, heeft nood aan een veilige plek.

Mijn wereld is letterlijk kleiner geworden. Als ik te ver weg ga, dan laat ik Tas achter en dat lukt niet. Het lijkt wel alsof er een rekker tussen mij en mijn huis zit. En als ik daar teveel of te lang aan trek dan sleurt die me terug naar mijn veilige plek. De enigste plek waar ik me geborgen voel. De enigste plek waar ik Tas kan zien en voelen.

De eerste dagen na Tas zijn dood kon ik niet eens de straat oversteken voor een pot koffie, dus die rekker is al wat losser geworden. Maar deze stap was te groot. Veel te groot. Mijn lichaam, mijn hoofd en mijn hart kunnen die stap niet zetten.

Tuur en Louise zijn toch naar hun vriendjes gegaan. Bijna onmerkbaar voor de buitenwereld, maar vaak heel helder voor mij laten ze weten dat deze oplossing voor hen ook veiliger is. Wij gaan naar ons vrienden en kunnen er onbekommerd genieten, want mama … die is gewoon veilig thuis.

Dus … hier ben ik dan. Veilig thuis, opgelucht dat ik hier mag zijn. Bij Tas en mijn verdriet.

Dames in Schotland, geniet van jullie samenzijn.
Dank je wel voor jullie begrip.

Nele – geschreven 8 maanden en 12 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.