Het zijn twee helden, Tas, jouw kinderen. Je zou zo verschrikkelijk trots op ze zijn. Waarom toch die verdomde ‘zou’.

Tuur was zes toen jij zo plots verdween uit zijn leven. Nu is hij al acht en voelt zich een hele man. Een jongen die ’s middags al eens alleen naar school fietst, zonder morren huiswerk maakt en als de beste voor kleine meisjes kan zorgen. Hij kan fijntjes glimlachen om de uitspraken van zijn zus, en voelt haarscherp aan wanneer het weer eens tijd is om wat meer zijn mama te helpen met de klusjes. Als een grote vent gaat hij elke zaterdag naar de welpen in zijn uniform. Zijn verjaardag hebben we dit jaar uitgesmeerd met vele feesten. Hij geniet ervan, en ik voel me elke keer helemaal alleen zonder jou aan onze zij. Oh, Tas kon je hem nog maar een keertje zien en hem dan zeggen wat een geweldige vent hij geworden is.

Louise was een kleintje van vier, nu is ze met haar vijf één van de grootste kleuters. Ze is ons zonnetje in huis, altijd vind ze een spel om te spelen. Ze maakt vrienden aan de lopende band. Sinds dit jaar zit ze op écht ballet, en met haar lange haren geniet ze van het dansen. Vandaag kreeg ze buisjes in haar oren. Tussen de huilende kindjes was onze dochter een flinke, lieve meid die blij was omdat ze ontbijt op bed kreeg na de operatie. Maar een beetje pijn vertelde ze en geen traan gelaten. Toen ik thuis zei dat ik morgen nog naar de dokter moet bellen vroeg ze me: ‘waarom?’ Ik vertelde dat de dokter dat had gevraagd. ‘Mama, zei ze, ‘dat is niet zo belangrijk hoor. Weet je wat belangrijk is? Niet doodgaan!’. Ze heeft het vandaag zo goed gedaan, en ik miste je aanwezigheid nog eens dubbel en hard. Oh, Tas kon je haar nog maar een keertje knuffelen en haar dan zeggen wat een mooie meid ze geworden is.

Ze zijn mijn helden, die twee! En ik vind het verschrikkelijk dat je dat niet meer kan meemaken, Tas. Je had het zo verdiend om die twee geweldige kinderen te zien opgroeien.

Nele – geschreven 1 jaar en 21 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015