Pijn en verdriet zijn bijna niet te vatten. We doen schamele pogingen met woorden en muziek. We proberen het te grijpen in kunstwerken en toneelstukken. We slagen er maar half in om datgene wat we voelen te uiten. En toch!

Ik merk het elke dag opnieuw, het is zo waanzinnig belangrijk om het te proberen. Om te blijven zeggen datgene wat we maar niet uitgelegd krijgen. Honderden keren opnieuw. Maar hoe moeilijk is dat? Hoe zet je gemis om in woorden als je moet graven naar herinneringen? Louise worstelt ermee, en ik schiet hopeloos tekort om haar op weg te helpen.

Het mag ook niet van onze maatschappij. We leerden dat we de ander geen pijn mogen doen en dus vanuit dat graag zien, duwen we de pijn en het gemis zo ver mogelijk weg. Alleen …. het is niet weg. En er niet kunnen over babbelen zorgt dan voor hoofdpijn en buikpijn. Hoe mooi zou het zijn als we dat eens leerden! Vandaag is het een geschenk als iemand nog eens praat over Tas met Tuur of Louise. Maar zelfs kinderen zeggen: ik ga niet praten over die dode papa want dan doe ik pijn. In mijn ideale wereld draaien we dat om en geven we elkaar de ruimte om boos te zijn, om frustraties te voelen en ja om te huilen van verdriet.

Ik zie mensen die jaren nadat ze iemand verloren worstelen met gemis dat ze niet onder woorden krijgen. Verdriet dat zich nestelt in de kleinste stukjes van hun zijn en hen zo volledig uit evenwicht haalt. Ik hoor een lotgenoot vol frustratie omdat haar dochter op haar verjaardag, waar ze nota bene waanzinnig haar best deed om er een topdag van te maken, toch uit dat ze verdrietig is. In mijn wereld is dat de definitie van een topdag. Geluk en verdriet … heel dicht bij elkaar en dan nog eens ruimte krijgen om dat te mogen zeggen. Zomaar mogen huilen. Ik hoor een collega die vraagt hoe het gaat en erbij zegt … mag wel eens slecht gaan hé! De meeste van mijn collega’s weten niet hoe ze daaraan moeten beginnen. Ik weet het wel, gemakkelijker als alles gewoon goed gaat. Maar mogen we alsjeblieft soms eens verdrietig zijn?

En toen kreeg ik een berichtje van een vriend. Gisteren te diep in het glas gekeken. ‘Ik ben aan het sterven.’ schreef hij. En ik glimlachte en antwoordde: ‘Je bent aan het leven! Geniet van je heerlijke kater. ‘ Geen idee of dat laatste helend was.

Nele – geschreven 4 jaar, 3 maanden en 3 dagen na die verschrikkelijke 8ste september