In normale tijden voel ik het borrelen in juli. En in augustus raak ik lichtjes in paniek. Ik heb nog geen locatie … hoe ziet de wandeling er dit jaar uit … oh nee, iedereen op tijd verwittigen …

Toen Tas stierf, nu bijna vijf jaar (vijf jaar!) geleden had ik het zo verschrikkelijk koud. Een ijzige koude die in mijn botten zat, die niet zomaar weg te krijgen was door een warm bad te nemen of een hete douche. Botten die stram waren en dienst weigerden. Tijdens de uitvaartdienst zat ik te rillen, de storm overspoelde me en ik bevond me in hoog water. Het verdrinken nabij. Na de dienst volgde het groeten van de aanwezigen. Ik merkte dat ik iedereen omarmde en met elke knuffel erbij, kwam er terug warmte in mijn lijf. Toen de eindeloze rij vrienden, familie en kennissen voorbij was had ik graag opnieuw begonnen. Gewoon iedereen rond me heen blijven vasthouden voor nog heel lang. Ik herinner me hoe ik het wou uitschreeuwen … ga niet weg. Blijf!!

Jaarlijks, op het moment dat zijn sterfdatum in zicht kom, voel ik de koude opnieuw opkomen. Bijna onmerkbaar komt ze opzetten. En dan voel ik het borrelen, en raak ik lichtjes in paniek. Ik weet de remedie tegen deze koude. En dat zijn mensen. Mensen die ik graag zie, mensen van vroeger en mensen van nu. Aanrakingen, knuffels en er gewoon zijn voor elkaar. Samen wandelen en nieuwe plekje ontdekken. Toosten op Tas, op het leven en op elkaar. Verhalen delen, het ene nog mooier dan het andere. Elke keer werkte het en liep de warmte die mensen uitstralen zo bij me binnen.

Maar samen wandelen, samen knuffelen en het leven vieren … dat lukt niet dit jaar. Dat mag niet dit jaar. Hoe moet ik dan de kou verdrijven?

Corona is verschrikkelijk. Een slingerbeweging waarin zelf wijze mensen het noorden kwijt zijn. Een nonkel van me zei onlangs ook nog deze ‘als je naar de zee kijkt zijn dat allemaal golven hé: grote en kleine’ . Het is blijkbaar niet gemakkelijk te zien welke impact zo een golf kan hebben, laat staan te voorspellen of een golf groter of kleiner wordt. Of misschien is er zelfs geen golf? Eigenlijk wist ik dat al een tijdje dat golven je kunnen overspoelen, maar soms ook gewoon een golf kunnen zijn. Dat ze onvoorspelbaar zijn.

Vandaag voelen we het allemaal. De één wordt overspoeld, de ander net met zijn hoofd nog boven water. Complexe tijden waar angst, illusie, hoop, onrust en toch ook weer anderen helpen en warmte geven elkaar afwisselen in een veel te hoog tempo. ‘Gebruik je gezond verstand’ is de boutade die ik steeds weer hoor en zelf ook echt wel een aantal keer uitsprak. Alleen, als emotie het overneemt gaat ook mijn gezond verstand er soms aan.

Want straks is die dag daar! Vijf jaar. Vijf jaar! Ze is niet meer zo ijzig, de koude in mijn botten. Ik voel ze wel, en het maakt me dan toch weer angstig en verward.

Ik zal jullie missen! Vrienden van toen en vrienden van nu. Mensen die belangrijk voor me zijn en die warmte schenken. Mensen die normaal gezien komen, en nieuwe vrienden die misschien nog niet eens wisten dat ze erbij zouden zijn. Misschien gaan we wel wandelen, Louise Tuur en ik. Die dag. Wie weet! Het zal een pover alternatief zijn. Zo alleen met ons drietjes. En de plannen moeilijk te maken in mijn hoofd.

Dus dan maar positief toekomst gericht denken. Ook dit gaat voorbij! Daar ben ik rotsvast van overtuigd. En als deze tijd weggespoeld is, dan ga ik iedereen knuffelen! Dan vieren we weer feest, met een fijne wandeling en een uitgebreide toost op Tas, op het leven en op elkaar!

Nele geschreven 4 jaar, 11 maanden en 16 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015