‘Het zou je vandaag helpen als je je kwetsbaarheid zou tonen’ zo zei ze het, die vriendin van me. Ze helpt me, elke keer weer om in beweging te blijven, om niet in een hoekje te gaan wenen. De gedachte gaat evengoed op voor haarzelf. Dat helpt ook, want dan ben ik niet alleen.

Ik moet er maar de hele tijd aan denken. Kwetsbaarheid tonen. Kan dat? Mag dat? En kan ik dat?

Het klopt wel dat het me uitput om telkens aan te voelen of het gepast is om weer maar eens gewoon te grienen bij alles wat ik voel en wat er gebeurt. Elke dag is er wel iets dat me raakt want er is namelijk niets verandert aan de situatie. Tas is dood, en dat blijft hij. Voor altijd. Het enigste dat er gebeurde is dat er tijd voorbij is gegaan… en met die tijd voel ik Tas vaak verder en verder van me verwijdert, waardoor het verdriet soms groter en groter wordt.

Kan ik elk drama vertellen? Dat het vaderdagweekend verschrikkelijk was, dat ik foto’s trek van onze mooie kinderen om nooit meer met hem te delen, dat Louise het moeilijk heeft en lastig doet, dat Tuur aandacht vraagt door pijn heel erg uit te vergroten waardoor hij voor niets op de spoed terecht komt, dat Louise terug hervalt en hulp nodig heeft bij het aankleden en zelfs weer eens in haar broek plast,…? Kleine drama’s die ik eigenlijk wil delen …

Er zit een stop op empathie en meegaan in een ander zijn verdriet. Die stop zit bij anderen, maar ook bij mezelf. Ik laat mezelf niet toe om het elke keer te delen, omdat ik een soort inschatting maak. En dus slik ik vaak en reageer niet als iemand het heeft over de voordelen van weduwe zijn (voordelen??) of als ik een oordeel (waarschijnlijk soms verkeerd) aanvoel van anderen. Ik negeer de signalen van mijn lijf en maskeer ze met pijnstillers.

Ik voel me zo verloren in mijn eigen verhaal. Eindeloos op zoek naar wie ik nu ben en hoe ik moet functioneren. Ik negeer mijn eigen grenzen om er dan later keihard mee geconfronteerd te worden. Telkens en telkens opnieuw toon ik mijn kwetsbaarheid niet om er nadien de gevolgen van te voelen in mijn hoofd en mijn lijf.

En zelfs als het mag van de ander, lukt het me vaak niet. Is het aangeleerd gedrag? Waarschijnlijk voor een deel. Is het de maatschappij waar geen plaats is voor blijvend verdriet? Waarschijnlijk voor een deel. Is het omdat ik verloren gelopen ben en niet meer weet hoe ik  moet delen? Waarschijnlijk voor een deel.

Laat dit dan een poging zijn.

Nele – geschreven 2 jaar, 9 maanden en 9 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015 (het voelt als gisteren)