Mijn naam is Nele, en op 8 september 2015 werd ik plots op 39 jarige leeftijd weduwe. Mijn leven en dat van mijn kinderen is sindsdien niet meer hetzelfde. We missen Tas heel erg. Zijn dood zorgt ervoor dat we alles heel erg voelen. De diepte en de scherpte van de pijn zijn soms overweldigend aanwezig, soms sluimerend op de achtergrond. Veel eb en vloed. Ik schrijf deze blog omdat ik me juist in die scherpe afgrond helemaal mezelf voel. Dit is de pure Nele, vol angsten, rouwen, geloof, liefde, wanhoop en vertrouwen. Een mix van alles wat een mens maar kan voelen. Al het ruis en onbenullige zaken laten me volledig koud waardoor er enkel puur gevoel overblijft. En dit wil ik delen.
Iets met gedeelde smart …
Nele
overspoeld worden 
Lieve lieve Nele, ik hoop zo zo stevig en intens dat je ooit de zon terug ziet verschijnen uit de schaduw. Dat de puurheid waarover je schrijft ook momenten van schoonheid zijn, momenten van warmte en glimlachen. Ik hoop dat je die even intens kan absorberen, los van alle ruis van de onbenulligheden. Ik hoop dat dit je enigszins kan wapenen tegen de pijn. Love you scheetje!!
LikeGeliked door 1 persoon
Onvoorstelbaar. Ik lees mee, als dat mag.
LikeGeliked door 2 people