Is het de koude, gure, maar vooral grijze buitenwereld?
Is het dat zware ritme van terug werken en de verantwoordelijkheid ten volle dragen?
Is het de constant aanhoudende aandacht die de kinderen vragen?

Ik voel hoe ik opnieuw omlaag zak, afdaal in het diepe zwarte gat, daar waar ik alleen sta. Daar waar enkel verdriet, wanhoop en gemis wonen.

Ik probeerde kleine stappen, maar het ging te snel. Later komt nooit meer.
Met lichte gêne heb ik ‘geluk’ uitgeprobeerd, maar het is te licht, te klein en te broos.

Ik constateer vooral dat ik tijd nodig heb om te missen.

Om kleren, foto’s, herinneringen, stenen en allerhande vast te houden en alles dat ermee te maken heeft te missen. Tijd ook om te wenen, om te grienen met mijn hoofd in mijn kussen. Tijd om weg te vluchten in een bodemloze slaap.

Tijd om mezelf te bekijken, het ouder worden te vervloeken. Dat ik wel, en hij niet … De kringen onder mijn ogen worden dieper. Deze jaarkringen verraden dat ik ouder ben dan ik ben. Van binnen grijs, maar diep van binnen donkerder dan zwart.

Onzichtbaar voor de koude, gure, grijze buitenwereld.
Weggestoken op het werk waar de verantwoordelijkheid het verdriet verdringt.
Vermomd door de constant aanhoudende aandacht voor de kinderen.

Doodgaan doe je alleen, niet doodgaan ook.
Geef me maar even tijd alleen, tijd om te missen.

Nele – geschreven 2 jaar, 4 maanden en 9 dagen na die verschrikkelijk 8ste september 2015.

Hoe ligt je naam
als een schip nog op mijn adem.
Hoe liet ik je lichaam weelde
zijn, met een hand die dacht:
‘ik streel’, terwijl het streelde.

En hoe denkt nu mijn hand: ‘ik streelde’.

Word ik verlaten? Nee,
ik word bezocht door verlatenheid,
een gevoel dat ik groots ontvang,
laat mij er maar mee alleen.

Vrij naar Herman De Coninck

 

Vroeger was het feest op 5 januari, dan vierden we de verjaardag van mijn mama, mijn lieve moeke. Ze zou vandaag 68 jaar geworden zijn. Maar die dag veranderde in een dag van verdriet toen ze op haar 39ste verjaardag stierf. Nu 29 jaar geleden weet ik nog precies wat ik voelde die dag. Het is één van de weinige avonden uit het verleden waar ik weer helemaal naartoe kan in mijn gedachten. Een gevoel dat ik nooit meer zal vergeten. Allemaal verdriet om het verlies van heel veel liefde.

Ik hoor het me nog zeggen tegen Tas op mijn 39 ste verjaardag. Vanaf nu ben ik ouder dan mijn eigen moeder. Ik had een gevoel alsof ik iets gehaald had. Wist ik veel! Datzelfde jaar verloren we Tas en bleef er vooral verdriet om het verlies van nog meer liefde.

5 januari vorig jaar ging ik Simonne, mijn schoonmoeder voor de laatste keer groeten. Haar vredige blik werkte vreemd genoeg verzachtend op deze speciale dag. Verlies en liefde heel dichtbij.

Vandaag is het 5 januari 2018. Een rustige, kalme dag. Ik voel de warmte van de zon die we mochten voelen vorige week nog op mijn huid. Ik negeerde het nieuwe jaar en de bijhorend wensen tot nu. Hier in mijn kleine wereld lijkt alles zo betekenisloos. Maar dan krijg ik een kaartje in de bus, een sms’je of een schouderklopje en dan weet ik weer dat het de kleine dingen zijn die het grootst zijn.

Dus dat zijn mijn wensen voor jou dit jaar. Dat 2018 een jaar mag worden vol met kleine grote dingen… een hand in je hand, een knipoog of een glimlach. Een jaar waar verdriet en liefde zich mogen verstrengelen tot een mooi boeket.

Nele – geschreven 29 jaar na die verschrikkelijke dag dat mijn mama stierf, 2 jaar, 3 maanden en 28 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015