Het was niet de bedoeling dat ze daar was, op de tennis in Merelbeke. Ze had er eigenlijk niets te zoeken. Ze zou gewoon heel even helpen met alles klaarzetten voor het feestje van een vriendin. En echt, ‘ik blijf niet, want gisteren was al veel te laat. ‘

Tot … ze was nog maar de trap op met een doos vol versiering toen ze hem zag zitten. Een imposante, sportieve man die rustig een koffietje dronk na zijn tennisles. Het was een wonder dat de doos in haar handen niet op de grond belandde, want het effect was overweldigend. Na amper een seconde haar te zien, was ook Frank verkocht. ‘Moet ik helpen ballonnen blazen?’ was het eerste dat hij Karen vroeg.

Die avond zouden ze als laatsten het feest verlaten. Alles viel uit elkaar en kwam terug tot stand op die ene avond en nacht. De wereld een futiliteit, verdwenen naar de achtergrond. Wonderlijke zaken gebeuren wel meer in nachtelijke uren.

En al vond Karen het nodig nog even ‘hard to get’ te spelen toch was ze al lang hopeloos verliefd en helemaal ondersteboven van Frank. De fysieke aantrekkingskracht was zo groot! En tot haar verbazing voelde Frank hetzelfde. Vanaf het eerste moment was de liefde tussen hen tastbaar aanwezig en konden ze zich geen leven meer voorstellen zonder elkaar. Het leeftijdsverschil enkel voor de buitenwereld een issue.

Frank zat op dat moment ‘tussen twee huizen’. Het ene al verkocht en het andere nog bewoond door een huurder. Als tussenoplossing had hij een studio gehuurd. Alleen, daar was hij helemaal niet zo veel te vinden. En zo was samenwonen net als hun gevoelens een vanzelfsprekendheid geworden. Toen Frank eindelijk naar zijn huis kon verhuizen was het logisch dat Karen mee ging.

De eerste maanden en zelfs jaren waren niet altijd even evident. Maar de band tussen hen twee kon niet meer stuk. Zag je Frank dan zag je Karen. En zag je Karen, dan zag je Frank. Frank zijn dochters uit zijn eerste huwelijk waren zijn oogappels en hun opvoeding, hun dromen en hun angsten belangrijk voor hem. Ze werden onderdeel van hun liefde. Frank vol trotse verhalen over zijn blonde schone, een zachte vrouw waarbij hij thuiskwam. Karen genietend van zijn zorgzaamheid en rustgevende trouw. Tot de rand van elkaar vervuld, beloofden ze elkaar trouw op hun huwelijk. De liefde tussen hen zo krachtig dat ze beiden er rotsvast van overtuigd waren dat die hen nooit kon verlaten.

Ze konden elkaar lezen, en waren voortdurend samen. Ze waren elkaars allerbeste vriend. Zelf elk op hun werk bleven ze verbonden en stuurden berichtjes of belden elkaar even op voor een banaal gesprekje. Frank vond het geweldig dat ze na al die jaren nog steeds kon lachen om zijn grapjes, Karen bleef overdonderd dat deze geweldige man voor haar had gekozen. Samen met de kinderen die groter werden en hun hondje was het leven zoals het moest zijn.

Ze bouwden hun droomhuis in Melle met een eikenboom in de tuin waaronder ze van het leven genoten. Het werd hun nest vol muziek en warmte waar ze samen oud konden worden. Zo moest het zijn, zo zou het nog lang moeten zijn. Alleen … toen kwam die noodlottige dag.

Dinsdag 30 oktober 2018: Frank is al wakker, terwijl Karen zoals wel meer nog even in bed ligt te snoezen. Om 8u30 komt Frank haar samen met hun hondje Jackie wakker maken. Ze nemen tijd voor elkaar, zoals meestal. Uitkijkend naar hun 3 dagen zee die ze planden om de drukte die ze beiden voelen in het werk even achter hun te laten. Karen belt hem meermaals die dag, maar zonder gehoor. ‘Het was ook echt druk!’ maar toch begint er iets te knagen, het voelt niet juist en Karen beslist naar huis te gaan.

En dan volgt de verpletterende realiteit. Ademstilstand bij Frank ergens in de uren ervoor fataal, bij Karen op het moment dat ze haar grote liefde ziet liggen in de zetel met Jackie boven op zijn borst. Waar haar hersenen en haar lijf de kracht vonden om te reageren weet ze niet, maar ze belde haar vader en zijn dochters. Verschrikkelijk telefoontjes. Hoe kon ze zo veel informatie opnemen, verwerken en laten doordringen?

De volgende uren bleef Karen bij Frank, haar soulmate en de liefde van haar leven. Ze speelde zijn platen en probeerde zo dicht mogelijk bij hem te zijn. Het waren vreemd genoeg mooie uren, daar samen met Frank. Terwijl zijn twee dochters achter het hoekje in de keuken met een glas wijn en vrienden verhalen over hun vader deelden.

Het was een geschenk hun liefde en hoewel Frank er niet meer is, voelt Karen zijn liefde en warme geruststellende woorden nog elke dag. Gelukkig, zegt ze, is alles gezegd tussen ons. Liefde elke dag uitgesproken. Ze voelt hem in de verbinding met zijn dochters, de mooie intense band met zijn vrienden en familie die nog dieper geworden is.

Wat achter haar ligt een warme, immense en intense liefde.
Wat voor haar ligt een vraag waar ze met Frank zijn steun vol veerkracht kan naar uitkijken.
Maar het belangrijkste is wat in haar ligt. Daar zit Frank voor de rest van haar leven, diepgeworteld en onverwoestbaar: een kostbaar geschenk.
Dwars door de vlagen van verdriet blijft hij zorgzaam haar steunen. Dan voelt ze hem, warm en goed als vroeger toen ze kon schuilen in zijn imposante armen. De oneindige dankbaarheid die ze daarvoor voelt geeft haar de kracht om elke dag weer op te staan.

Nele – voor Karen een straffe, mooie madam!

Gino maakte het eten, altijd! Hun kleine keukentje was zijn domein. In potten roeren, heerlijke gerechten bereiden met bijhorende sauzen zijn ontspanning. Rietje wou het niet anders. Hij zorgde zo voor de fond in hun relatie.

Ze hadden elkaar leren kennen op het internet, lang voor Tinder en zelfs facebook hun intrede deden. Rietje chatte wel eens met een vriendin via ICQ toen plots een zekere Gino opdook. Hij was er elke keer opnieuw, om na een tijdje niet meer te verdwijnen. Op hun eerste date was het overduidelijk: dit was liefde op het eerste gezicht. Die avond reden ze rond, gingen iets drinken en verdronken in elkaars ogen. Soms is dit al voldoende.

Grote noden hadden ze niet, die twee, behalve elkaar. Zie je de één, dan zag je de ander! Samen een huis kopen en trouwen waren dan ook een logisch gevolg. Zonder franje, gewoon allebei met een lange broek aan stapten ze in de echt. Na de ceremonie in het gemeentehuis iets eten met de familie was voldoende om hun liefde te bezegelen.

Op de grote foto in hun living prijken twee gelukkige mensen elk met hun bowlingbal. Gino speelde competitie, al kon het ook wel eens zijn dat het samenzijn en de aperitief lonkte. Rietje volgde hem, zoals ze elkaar altijd volgden. En toen haar knieën het rollen van de bollen minder toeliet kwam ze aan zijn zijde supporteren.

Verknocht aan elkaar was gewoon samenzijn hun grootste wens. Samen in huis elk hun eigen kleine bezigheden, wetende en voelende dat dit voor de ander ook voldoende is. Een innige, stille liefde die geen grootse gebaren nodig heeft.

Gino zag haar graag en toen het soms wat minder ging met die knieën van haar, nam de bezorgdheid het snel over. Een sterke man die met zijn handen werkte, zou hij het gevoeld hebben? Dat hij er niet altijd zou zijn voor haar? Dat hij het zorgen voor haar niet zou kunnen volhouden?

Op 20 juli, net voor ze samen op reis vertrokken slaat het lot voor het eerst toe. Gino valt flauw op zijn werk. Het verdict niet eens zo erg. Slechte bloedwaarden, rode bloedcellen te weinig aanwezig in zijn grote lijf. Ze vertrekken toch, na goedkeurig in het ziekenhuis naar een stekje in Nederland, niet ver van Maastricht. Maar daar gaat het zienderogen achteruit. De sterke Gino verzwakt en verliest zijn laatste greintje energie. Ze weten het allebei, zij die elkaar intuïtief aanvoelen zonder woorden, de realiteit is beangstigend.

Terug thuis volgen eindeloze onderzoeken. Het bloed van Gino is problematisch, het beenmerg zorgt voor bloed: de naam niet waardig. Transplantaties, dagelijkse waarden opmeten, eindeloze opnames, zakken bloed worden aangeleverd, chemo ,… Een waanzinnig zwaar jaar waarin Gino en Rietje schommelen tussen hoop en wanhoop. Elke keer opnieuw beginnen vraagt veel energie. Het gewoon samen thuis zijn een verre droom. Rietje wisselde werken en bij Gino zijn af in een hels tempo. Gino, voorheen familiemens en levensgenieter spartelde mentaal elke dag. Zelf de quarantaine van Gino hield Rietje niet tegen. Ook daar, in het ziekenhuis, was elkaars aanwezigheid hetgeen hen beiden recht hield.

Soms is liefde niet voldoende. Exact een jaar later was Gino’s strijd gestreden. De wereld een futiliteit, verdwenen naar de achtergrond. De wereld van Rietje onherroepelijk in puin.

In gedachten loopt hij naast haar, nog even bezorgd om haar en altijd aanwezig. Soms biedt het troost, even vaak doet het pijn. Het tweede jaar zonder hem … het is vaak donker in haar wereld. Toekomstdromen aan flarden.

Slapen gaat moeilijk, leven nog moeilijker. Toch doet ze het, al is het bezwaarlijk een keuze. ‘Zorg goed voor jezelf’ had hij haar nog meegegeven. In feite doet hij het nog … Gino en Rietje … voor altijd één.

7 maart 2017, de dagen zijn bijna uitgeregend. De lente duwt onzichtbaar en onhoorbaar de winter langzaam maar zeker weg. De lente, het seizoen waar Wim reikhalzend naar uitkeek. Het moment om al de zaden te laten kiemen. Zodat ze straks in alle pracht en praal tevoorschijn kunnen komen.  

Zo zou het moeten zijn. Zo zou het nog lang moeten zijn. Alleen, Wim is er niet meer. Vandaag een jaar geleden stopte zijn hart met kloppen. En daarmee stopte het leven zoals het ooit was voor Cindy en hun kinderen Hanne en Pieter.

8 jaar geleden, een enkele roundevous en hun harten waren gesmolten. Cindy en Wim ontmoeten elkaar na enige omzwervingen in hun leven. De toon was onmiddellijk gezet. Over koetjes en kalfjes spreken dat deden ze niet, gras er laten overgroeien ook niet. Nooit niet. Hun liefde voor elkaar was duidelijk. Zij de verzorgende, praktisch, lieve vrouw die wist wat ze wilde. Hij de slimme ingenieur, de quizmaster met een grote liefde voor alles wat groeide en bloeide. Hun leven nam in een sneltreinvaart vorm. Hanne en Pieter maakten hun plaatje compleet. Hun liefde groeide en hun vanzelfsprekende leven was het mooiste dat er bestond. Want zoals zo vaak, wordt de diepte van de liefde pas zichtbaar als ze er niet meer is.

Wim die nooit ziek was, kreeg griep. Was het maar een griep. De nacht van 6 op7 maart werd duidelijk voor hen beiden dat deze griep zwaarder was dan normaal. Ze zouden ’s ochtends dan ook nogmaals naar de dokter gaan. Maar op 7 maart 2016, heel vroeg in de ochtend, ging Wim pijlsnel achteruit. De hulp van de buren en de ziekenwagen kon niet meer baten. Om 8u15 kreeg Cindy te horen dat Wim zijn hart niet meer klopte, dat haar leven nooit meer helemaal zou kloppen. En terwijl de lente onzichtbaar en onhoorbaar duwde bleef Wim achter in de winter van 2016.

Cindy neemt de praktische, dagelijkse taken op haar. Het is zwaar maar ze kan ze aan. Haar achternaam verraad haar romantische aard. Hongerig naar een aanraking, naar zijn kennis en zijn liefde. Onverzadigbare honger. Ze zal samen met Hanne dansen, wetende dat het met papa nog leuker zou zijn. Ze zal Pieter meenemen op wandeltochten en hem vertellen over zijn vader en de natuur, wetende dat het nooit genoeg is. Ze zal met kerst de familiequiz in elkaar steken, wetende dat het een surrogaat is van wat hij deed. Ze zullen op reis gaan, de natuur in, wetende dat hij een betere gids was. Ze zal verhalen van hem vertellen, duizenden keer opnieuw. Ze zal aan hem en zijn glimlach blijven denken en hem nooit meer lossen. Want Wim is er niet meer, maar de liefde, die blijft.

En elke keer als de lente onhoorbaar en onzichtbaar de winter opzij duwt, zal ze met een zucht en een glimlach de tuin intrekken, wetende dat hij het beter kon. In elk zaadje, in elke bloem, in elke plant zal ze Wim horen, zien en voelen.

Er zijn bloemen
mooie maar gewone,
die heel lang bloeien,
maar die mensen nauwelijks zien.
Er zijn ook heel speciale bloemen,
zo mooi dat niemand
ze voorbij kan gaan.
Maar die mooie bloemen,
bloeien niet zo lang,
want ze geven op korte tijd alles,
waar andere bloemen een heel leven over moeten doen. 
dr. Elisabeth Kübler-Ross 

Geschreven voor Cindy (en ook voor Wim.)

 

Februari 2017, de regen is miezerig in het land, de wind raast rond de huizen. Ine is meer een zomermens, het was Hans, haar grote liefde, die van de onstuimige natuurelementen hield. Hij genoot van de wind die met een enorme kracht, bomen kan doen breken als waren het twijgjes. Hij kon uit het raam staren, eindeloos wachtend op de eerste sneeuwvlokken.

Ine en Hans, ze waren een mooi paar. Zo één dat na meer dan 16 jaar nog altijd hand en hand liepen. Geen sprookje, maar liefde. Met vallen en opstaan, maar nooit twijfelend over elkaar. Vanaf het eerste moment zagen ze elkaar graag, een verbondenheid en een intimiteit die bezegeld werd met de komst van hun drie kinderen. Jules, Ella en Louise. Een éénheid, gewoon liefde zonder franje.

Hans was een forse, gespierde man met een tattoo als permanente kunst op zijn arm.  Een man met grote handen. Scheppende handen die de mooiste graffiti ’s konden tekenen, handen die liefdesbrieven en tekeningen maakten, handen die teder een dochter vasthouden, handen die streelden, liefhadden en vasthielden.

Hans was een man die hield van mooie dingen, en van lekker eten. Het was Hans die elke dag iets heerlijks op tafel toverde. Hij zou elke dag mosselen kunnen eten en de steeds weerkerende kreeft was symbool voor het vieren van het leven. Als de gelegenheid er was, stond hij in de tuin met een lekkere cocktail in zijn hand, de buren lokkend met heerlijk geurende gerechten.

Want Hans was ook sociaal. Toen Ine en Hans met het gezin verhuisden naar hun droomhuis in Niel, was hij het die nieuwe vrienden maakte.

Hij was de trotse vader van Jules, Ella en Louise. Met Jules, mannen onder elkaar, zich terugtrekken in het grote bed met een heleboel snoep en de playstation. Met Ella op zaterdag boodschappen doen om daarna gezellig samen ééntje te gaan drinken. Voor Hans een duvel, voor Ella een fruitsapje. De inhoud van hun gesprekken een geheim. Louise knuffelen, koning in zijn eigen rijk met deze derde prinses. Al zou het ook een derde gangsterke kunnen zijn.

Ook al waren de lange haren verdwenen en was Hans rustiger geworden, hij bleef voor Ine een man die het woord leven een andere dimensie gaf. Wat hij deed, deed hij met de volle 100%, mountainbiken, fitnessen en de laatste jaren duiken. Hij vertelde haar vaak hoe hij onder water rust vond. 

Op 7 juni 2016 sloeg het noodlot toe bij Hans en Ine met een kracht, sterker dan die van de natuur. Hans kreeg op zijn werk een hersenbloeding. En nog voor ze het nieuws kreeg voelde Ine paniek, beseffende dat iets helemaal niet goed was. Hans werd naar het ziekenhuis gebracht . Er volgden afschuwelijke weken en dagen waarin ze beiden werden heen- en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop.

Op 22 juli 2016 stopte Hans zijn hart. Enkel de liefde bleef.

Alleen met de kinderen, in een huis zonder Hans, staat Ine elke dag op en leeft de dag. Kokend aan het aanrecht met een kind naast haar, terwijl ze vind dat het nooit zo lekker zal zijn als Hans zijn eten. Boodschappen doen, af en toe met aperitief voor Ella, wetende dat ze Hans nooit zal kunnen vervangen voor haar kinderen. Slapend in het veel te grote bed, waar nu en dan een kindje bij kruipt, beseffende dat ze hem voor altijd verschrikkelijk zal missen.

Ine, een krachtige vrouw met wanhoop en liefde in haar mooie groene ogen. De gierende februariwind en neerslaande regen raast verder in haar. Liefde die hunkert naar elke vierkante millimeter van het lijf van Hans. Als bladeren die in een binnentuin oneindig rondjes draaien, voortgestuwd door de razende wind.

Geschreven voor Ine (en ook voor Hans).