Gino maakte het eten, altijd! Hun kleine keukentje was zijn domein. In potten roeren, heerlijke gerechten bereiden met bijhorende sauzen zijn ontspanning. Rietje wou het niet anders. Hij zorgde zo voor de fond in hun relatie.

Ze hadden elkaar leren kennen op het internet, lang voor Tinder en zelfs facebook hun intrede deden. Rietje chatte wel eens met een vriendin via ICQ toen plots een zekere Gino opdook. Hij was er elke keer opnieuw, om na een tijdje niet meer te verdwijnen. Op hun eerste date was het overduidelijk: dit was liefde op het eerste gezicht. Die avond reden ze rond, gingen iets drinken en verdronken in elkaars ogen. Soms is dit al voldoende.

Grote noden hadden ze niet, die twee, behalve elkaar. Zie je de één, dan zag je de ander! Samen een huis kopen en trouwen waren dan ook een logisch gevolg. Zonder franje, gewoon allebei met een lange broek aan stapten ze in de echt. Na de ceremonie in het gemeentehuis iets eten met de familie was voldoende om hun liefde te bezegelen.

Op de grote foto in hun living prijken twee gelukkige mensen elk met hun bowlingbal. Gino speelde competitie, al kon het ook wel eens zijn dat het samenzijn en de aperitief lonkte. Rietje volgde hem, zoals ze elkaar altijd volgden. En toen haar knieën het rollen van de bollen minder toeliet kwam ze aan zijn zijde supporteren.

Verknocht aan elkaar was gewoon samenzijn hun grootste wens. Samen in huis elk hun eigen kleine bezigheden, wetende en voelende dat dit voor de ander ook voldoende is. Een innige, stille liefde die geen grootse gebaren nodig heeft.

Gino zag haar graag en toen het soms wat minder ging met die knieën van haar, nam de bezorgdheid het snel over. Een sterke man die met zijn handen werkte, zou hij het gevoeld hebben? Dat hij er niet altijd zou zijn voor haar? Dat hij het zorgen voor haar niet zou kunnen volhouden?

Op 20 juli, net voor ze samen op reis vertrokken slaat het lot voor het eerst toe. Gino valt flauw op zijn werk. Het verdict niet eens zo erg. Slechte bloedwaarden, rode bloedcellen te weinig aanwezig in zijn grote lijf. Ze vertrekken toch, na goedkeurig in het ziekenhuis naar een stekje in Nederland, niet ver van Maastricht. Maar daar gaat het zienderogen achteruit. De sterke Gino verzwakt en verliest zijn laatste greintje energie. Ze weten het allebei, zij die elkaar intuïtief aanvoelen zonder woorden, de realiteit is beangstigend.

Terug thuis volgen eindeloze onderzoeken. Het bloed van Gino is problematisch, het beenmerg zorgt voor bloed: de naam niet waardig. Transplantaties, dagelijkse waarden opmeten, eindeloze opnames, zakken bloed worden aangeleverd, chemo ,… Een waanzinnig zwaar jaar waarin Gino en Rietje schommelen tussen hoop en wanhoop. Elke keer opnieuw beginnen vraagt veel energie. Het gewoon samen thuis zijn een verre droom. Rietje wisselde werken en bij Gino zijn af in een hels tempo. Gino, voorheen familiemens en levensgenieter spartelde mentaal elke dag. Zelf de quarantaine van Gino hield Rietje niet tegen. Ook daar, in het ziekenhuis, was elkaars aanwezigheid hetgeen hen beiden recht hield.

Soms is liefde niet voldoende. Exact een jaar later was Gino’s strijd gestreden. De wereld een futiliteit, verdwenen naar de achtergrond. De wereld van Rietje onherroepelijk in puin.

In gedachten loopt hij naast haar, nog even bezorgd om haar en altijd aanwezig. Soms biedt het troost, even vaak doet het pijn. Het tweede jaar zonder hem … het is vaak donker in haar wereld. Toekomstdromen aan flarden.

Slapen gaat moeilijk, leven nog moeilijker. Toch doet ze het, al is het bezwaarlijk een keuze. ‘Zorg goed voor jezelf’ had hij haar nog meegegeven. In feite doet hij het nog … Gino en Rietje … voor altijd één.