Verjaren
is niet hetzelfde
als jarig zijn
Verjaren doe je in stilte.
Zonder hoedjes op.
Zonder toeters of bellen.
Het is een stil feestje.
Je kunt zelfs verjaren
als je er niet meer bent.
Als iemand met jou
– in gedachten –
een liedje neuriet,
taart eet.
Vandaag verjaar jij.
Ik hang vlaggetjes in mijn hoofd
en zwaai nu met een wimpel.

Geert De Kockere

We spreken veel in die termen: ervoor en erna. De kinderen vragen vaak, bestond papa toen ik dit of dat deed. Vooral Louise is vaak bezig met haar tijdlijn. Hoelang heb ik papa eigenlijk gekend vraagt ze soms. Ik voel de pijn heel hard binnenkomen als ik daar antwoord op geef. Want eigenlijk is het antwoord ‘veel te kort’. Maar daar heeft zij geen boodschap aan, ze wil de feiten en de cijfers. Ze kijkt veel in de fotoboeken de laatste tijd, alsof ze voelt dat hij wegebt, en dat ze moet blijven vasthouden, dat wat bijna niet vast te houden is voor een kleintje zoals zij.

Ikzelf weet heel goed wat van ervoor is en wat van erna. In het begin telde ik alle keren. Van alles, de belangrijke maar ook de onnozelste dingen.  Zo wist ik perfect dat het de vierde keer was dat ik naar de Colruyt ging na de dood van Tas. Vandaag zijn we alledrie al 2 maal verjaart na zijn dood, straks is het aan hem. Vandaag weet ik hoeveel schoenmaten Louise en Tuur’s voeten groter geworden en hoeveel cm ze gegroeid zijn. Vandaag weet ik dat er nog duizenden eerste keren komen en tweede keren en derde keren.

Vandaag ben ik niet meer de persoon van ervoor en ik weet eigenlijk ook nog niet goed wie de persoon van erna dan is. Ik heb het gevoel in niemandsland te wonen. Niet goed wetende waar ik bijhoor, wie ik ben, wat er van me verwacht wordt en wat ik met mezelf aanmoet. Een groot deel van me is kapot en ik heb geen idee of en hoe dat kan helen. Het leven erna is er 1 zonder kleur, zonder lief, zonder zoveel. Het leven erna is grijs, vol hoofdpijn, nekpijn en onverzadigde honger naar hem. Ik merk wel dat mijn buik haarfijn aanvoelt dat er ook andere mensen voor een deel kapot zijn. Zou dat dan iets waardevols zijn dat hieruit gekomen is? Geen idee, helpt het mij of hen om de pijn, het kapotzijn in anderen te herkennen en te erkennen. Ik weet het niet.

Elke dag kijk ik naar zijn foto en hoor ik mezelf zeggen: ‘Hij is er niet meer! Hij is dood.’

En terwijl ik doordrongen ben van het stilstaan van de tijd toont de natuur me het tegendeel. Ik weet niet of ik daar blij of boos om moet worden. Verdrietig dan maar…

Nele – geschreven 1 jaar, 6 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.

 

Ik ben een internetshopper van het eerste uur. Tas wachtte me vaak op met de boodschap: ‘er is weer een pakje voor je toegekomen.’ Stiekem vind ik het geweldig, een druk op de knop en de volgende dag geleverd. Maar in tijden van -binnen 24u geleverd- apprecieer ik toch ook dat andere, misschien zelfs meer.

Ik kreeg van een aantal lieve vriendinnen een juweel cadeau. Bij de edelsmid Ingrid Adriaenssens in hartje Gent liet ik een ring ontwerpen. Een ‘tasjuweel’ noemen de vriendinnen het. Een ring waarin onze namen voor altijd verbonden zijn. Een uniek stuk dat niet perfect is, want Tas en ik dat was geen perfectie … Een uniek stuk dat liefde symboliseert, want Tas en ik dat was wel liefde …Ik heb er op moeten wachten, Ingrid heeft er haar werk van gemaakt, haar tijd in gestoken en daardoor de waarde nog eens verhoogd.

Zo ook met de steen van Tas. 11 november 2016 maakten de kinderen en ik een uitstap naar Utrecht, ons doel: Christine Kortland. Ze is grafkunstenaar en samen zouden we bespreken welke steen Tas waardig is. De kinderen en ik hadden er goed over nagedacht en we wisten al vrij goed wat we wilden. Het was een fijne bespreking, en terwijl de kinderen speelden en af en toe kwamen kijken naar voorbeeldjes en ideetjes kwamen we samen tot een wondermooi ontwerp. Eentje met het glas erin, zoals Tas en ik maakten in Chili als geboortepresentje voor Tuur. Eentje met een brievenbus, zodat de kinderen boodschappen kunnen doorgeven aan papa. Eentje met een mooie tekst, zodat we glimlachend kunnen terugdenken aan Tas als we zijn graf bezoeken. Eentje met één hoekje wat anders, want dat symboliseert voor ons zoveel.

Soms vragen de kinderen: en wanneer is de steen nu klaar? Het zou even duren, zo had Christine het ons verteld. Want het is vakwerk, handenarbeid en geen druk op de knop.  De kinderen, die bij haar ook even mochten proberen in een steen een letter te hakken, hebben het zelf ondervonden.

Tijd, een woord met meer ladingen dan letters. Tijd, een woord dat veel gebruikt wordt. Ik worstel ermee. ‘Tijd’ zorgt voor verwijdering vind ik soms, ‘tijd’ vinden mensen helpt. Ik vraag het me vaak af. Vandaag klopt dat laatste niet, ik vind het steeds erger worden. Het fysieke gemis, de pijn, de wanhoop, ze nemen het dan over van me.

Maar als het gaat over de steen van Tas, dan vind ik ‘tijd’ de normaalste zaak van de wereld. Dus het zal nog even duren voor zijn grafsteen klaar is. Tas verdient die tijd.

Nele – geschreven 1 jaar en 6 maanden na die verschrikkelijke 8ste september 2015