7 jaar geleden schreef ik een tekst hoe waanzinnige golven van verdriet ons overspoelden, ik las hem voor op het afscheid van Tas. Een poging om onder woorden te brengen wat overblijft na zo een tsunami van gevoelens. Ik voelde me onherkenbaar, machteloos, radeloos en eindeloos alleen.

Later maakte ik deze blog. De titel: ‘overspoeld worden’ en de ondertitel: ‘hoe verder leven zonder jou?’ Schrijven was een poging om gevoelens te ontrafelen en het uit te schreeuwen dat hij er niet meer is. Woorden vinden voor wat je onmogelijk kan uitleggen. Vertellen wat niet verteld kan worden was als therapie. Ongemerkt hielp het om stap per stap opnieuw de wereld te zien, te begrijpen en zelfs terug deel te nemen.

Ergens onderweg ontstond het doel om de titel en de ondertitel van plaats te laten wisselen. In mezelf te ontdekken hoe ik kan verder leven zonder Tas, en slechts af en toe ons te laten overspoelen. Ik kan alleen maar vaststellen dat ons dat gelukt is. (Ook al zou ik echt niet weten hoe ik technisch die 2 titels van plaats kan wisselen 😊) Een vriend, die trouw elk artikel las, vertelde me hoe hij gemerkt had dat gedurende de tijd in de tekstjes die ik schreef de focus veranderde van verleden naar toekomst.

Het was een fijn jaar, dit laatste jaar, jaar 7 zonder Tas. We kochten een nieuw huis dat stilletjes aan vorm begint te krijgen en dromen al van terug in de stad wonen! Ik veranderde van werk en kwam in een uitdagende omgeving waar ik me helemaal thuis voel. We vierden met heel veel vrienden Tas zijn 50^ste verjaardag in onze tuin. We maakten een prachtige en unieke reis! We waren ook nu weer omringd door vrienden die er waren voor ons. En wij die er mochten zijn voor onze vrienden. Ik zag de kinderen uitgroeien tot sociale, mooie en lieve gasten waar ik eindeloos fier op ben. Het voelde goed. De beloftes die ik Tas deed om terug de rozengeur te vinden, … het lukt.

Het is een ander leven dan ervoor. Eentje waarin Tas vervlochten zit als was hij hier. Tas zit in ons hoofd, ons lijf en ons hart. Een leven waar we over hem praten en tegen hem praten. Stiekem stilletjes en ook wel eens luidop. Ik moet denken aan de titel van een boek dat hier in de boekenkast staat ‘verlieskunst’. Het voelt als een toepasbare term hoe we nu omgaan met zijn dood en ik denk dat de auteur het ok vindt dat ik haar titel even leen.

En toen kwam september! En plots verraste de golf van verdriet zowel mezelf als de kinderen. Ik was het vergeten! Met een heftigheid waar ik niet op gerekend had, werd het weer zwart. Op 1 september ging het even helemaal mis bij de kinderen op school. Op 5 september – de verjaardag van ons vake – voelde ik heel hard het gemis van wortels en wat het is om wees te zijn. En vandaag bulkt er een golf van ‘hoe anders had het kunnen zijn!’ over me heen.

En heel erg vreemd, maar ook dat is fijn. Net zoals het geweldig is dat er zon is, maar die regen hebben we echt gemist en is broodnodig. Zelfs na zoveel tijd mogen verdriet hebben! Het doet mij en de kinderen zoveel deugd. Tranen en herinneringen toelaten. En dan samen op zoek gaan naar wat belangrijk is. De grote dingen terug groot maken en de kleine terug klein. We zijn er aardig in getraind. En ik kijk met ongelooflijke trots naar Tuur en Louise hoe ze de veerkracht vinden en heel snel schakelen. Hoe verdriet en blijheid samen kunnen bestaan.

Misschien is dat wel gelukkig zijn. Mogen voelen wat je voelt in alle mogelijke facetten. Je leven mogen leven met alle emoties die er zijn. Je af en toe laten overspoelen en de veerkracht hebben om dan elke keer weer verder te gaan. Gereinigd, sterker en mooier. En mensen rondom je die helpen te focussen op wat belangrijk is en wat niet. Ja, misschien is dat wel gelukkig zijn.

De frequentie van de blogartikeltjes die ik hier schrijf is laag. Ook dat is een teken, hoe het lukt om anders aan de slag te gaan met al mijn gevoelens, zekerheden en onzekerheden, verdriet en oprechte blijdschap,… Ik hoef het niet meer uit te schreeuwen. Ik dacht er dan ook aan om deze blog af te sluiten, … Ik doe het toch maar niet. Ik hou dit plekje voorlopig : om te herinneren, om het verdriet toe te laten, om heel af en toe een tekst de wereld in te sturen. En jullie allemaal geluk toe te wensen met verdriet én blijdschap, vol veerkracht.

Nele – nog net in jaar 7 (morgen start jaar 8)

Als alles is gezegd wat zegbaar is
Gedaan wat doenbaar
Dan vestigt zich in ons
De stilte en de roerloosheid
De eenvoud en de diepte

Fragment uit het gedicht ‘Pelgrim’ – Erik van Ruysbeek – gevonden in het boek ‘Verlieskunst’ – Evamaria Jansen