Dit weekend werd ik gedwongen na te denken. Na te denken over de keuzes die ik maak. Zorgen mijn keuzes ervoor dat ik me wentel in verdriet? Doe ik dat überhaupt? Of denk ik dat gewoon soms? Heb ik dat nodig en is het wel een bewuste keuze? Kan het anders? En wil ik het anders?

Ik heb zowel in mijn persoonlijk leven als in mijn professioneel leven veel gelezen en vormingen gevolgd over positief in het leven staan. Droomsessies,  waarderend werken en waarderend leidinggeven, op zoek naar sterke punten van mezelf en anderen om me heen, … Ik leerde ook dat alles wat je aandacht geeft groeit en dat het dus beter is om te vertrekken vanuit je sterktes, je competenties en je ambities dan vanuit de dingen die je minder energie geven. Ik ben in mijn leven ook vaak omringd geweest door mensen die dit voorleven, mensen die een krak zijn in het positief herformuleren. Problemen worden dan uitdagingen en verdriet een uiting van liefde.

Ik merk dat de ene keer ik hier rotsvast in geloof, en de andere keer vind ik het maar gebakken lucht. Soms komt dit omdat diegene die de boodschap overbrengt voor mij niet geloofwaardig overkomt, maar meestal komt het door hoe ik zelf op dat moment in het leven sta. En dat laatste verschilt. Van moment tot moment. Dit schommelende gevoel is iets waar ik altijd mee diende om te gaan, nu schommel ik steeds vaker.

Ik mis Tas ook daarin, we konden toch in bepaalde mate, die schommelingen opvangen bij elkaar. Ik ben en was niet perfect, Tas was dat ook niet. Maar uit al die anderen hadden we wel voor elkaar gekozen. En ik mis zijn steun, zijn ‘zijn’.

Ik probeer geduld te hebben met mezelf, de onrust in mezelf te aanvaarden. Mag ik dan ook aan jou vragen om daar nog even geduld mee te hebben? Ik probeer niet elke keer te laten zien hoe alleen en verloren ik me vaak voel. Hoe ik driftloos ronddool als een vloedgolf me opnieuw overspoelt. Mag ik nog even vragen dat je dit toelaat zonder me te veroordelen?

Mag ik me nog even wentelen in mijn verdriet? Het is een grillige plek, maar de enigste vertrouwde plek voor me. Mag ik vragen om jouw begrip dat ik dit doe op mijn manier?

Ik weet met mijn verstand dat je piekeren kan leren, dat klagen en zagen geen oplossing is. Ik kan mijn ogen sluiten en het verdriet proberen niet te zien, maar ik heb nog nooit een manier gevonden om mijn hart te sluiten om niet te voelen wat ik voel.

Nele – geschreven 1 jaar, 7 maanden en 14 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.

 

 

We gingen op reis. Twee weken helemaal weg van alles. En ook al bleef het gat in mijn borstkas onmiskenbaar aanwezig, toch deed het deugd. Elke dag op avontuur, wonderlijk mooi, mystiek ook. De kinderen bloeiden langzaam open! De eindeloze landschappen zorgden voor een open blik op de wereld. Mooie mensen kwamen we tegen, vriendelijkheid achter elke hoek. Goede gesprekken, luisterende oren en lieve woorden van mijn medereizigers. Spelende kinderen, langzaam verdween de angst voor het onbekende en groeide de dorst naar meer. Ik begon het te geloven dat hierna nieuw zou zijn, dat als we weer thuiskwamen alles beter zou zijn. Dat het af zou zijn, dat we opnieuw konden beginnen.

En toen kwamen we thuis, in ons veilig nest, waar de liefde van Tas tastbaarder is dan waar ook ter wereld. En terwijl de kinderen in hun hernieuwde speelsheid, vrolijk paaseieren zochten, viel de realiteit verpletterend neer. Hij is dood en ik leef. Het is niet beter, het is niet af! Ik mis hem nog steeds, meer dan ooit. Ik wil hem vertellen over ons dochter op een waterbuffel midden de rijstvelden, over een stoere fietsende zoon die even een Vietnamese boer was. Over ritjes in Riksja’s en slapen op een boot in een wonderlijk decor. Ik wil hem laten proeven van de heerlijke gerechten die je met stokjes moet eten. Ik wil hem knuffelen, strelen en zoenen.

Voor Tuur en Louise begon vandaag nog een extra avontuur, op een nieuwe school. Ik twijfelde, was bang verkeerd beslist te hebben. Hoe moet ik dat nu doen, opvoeden? Maar met een klein hart en een open blik begonnen ze enthousiast aan hun dag. En terwijl ze hun mooie verhalen vertelden en hun enthousiasme met me deelden, werd ik alweer verpletterd. Ik mis hem nog steeds, meer dan ooit. Ik wil dat ze aan hem vertellen over die nieuwe vriend, over de grap van de juf en de hoeken waar je kan spelen en ontdekken.

En dan was het toch af! Vandaag op dezelfde dag dat alles nieuw zou zijn, was het af. Tas zijn graf. Mooi verdriet zou ik het willen noemen. Het is prachtig en tegelijkertijd zo verschrikkelijk, want het is af, dat graf. Hoe kan dat nu? Want terwijl Louise en Tuur hun brieven voor papa posten, wil ik alleen maar schreeuwen, dit wil ik niet! Ik mis hem nog steeds, meer dan ooit. Het was nog niet af, ons verhaal!

Nele – geschreven 1 jaar, 7 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.