We gingen op reis. Twee weken helemaal weg van alles. En ook al bleef het gat in mijn borstkas onmiskenbaar aanwezig, toch deed het deugd. Elke dag op avontuur, wonderlijk mooi, mystiek ook. De kinderen bloeiden langzaam open! De eindeloze landschappen zorgden voor een open blik op de wereld. Mooie mensen kwamen we tegen, vriendelijkheid achter elke hoek. Goede gesprekken, luisterende oren en lieve woorden van mijn medereizigers. Spelende kinderen, langzaam verdween de angst voor het onbekende en groeide de dorst naar meer. Ik begon het te geloven dat hierna nieuw zou zijn, dat als we weer thuiskwamen alles beter zou zijn. Dat het af zou zijn, dat we opnieuw konden beginnen.

En toen kwamen we thuis, in ons veilig nest, waar de liefde van Tas tastbaarder is dan waar ook ter wereld. En terwijl de kinderen in hun hernieuwde speelsheid, vrolijk paaseieren zochten, viel de realiteit verpletterend neer. Hij is dood en ik leef. Het is niet beter, het is niet af! Ik mis hem nog steeds, meer dan ooit. Ik wil hem vertellen over ons dochter op een waterbuffel midden de rijstvelden, over een stoere fietsende zoon die even een Vietnamese boer was. Over ritjes in Riksja’s en slapen op een boot in een wonderlijk decor. Ik wil hem laten proeven van de heerlijke gerechten die je met stokjes moet eten. Ik wil hem knuffelen, strelen en zoenen.

Voor Tuur en Louise begon vandaag nog een extra avontuur, op een nieuwe school. Ik twijfelde, was bang verkeerd beslist te hebben. Hoe moet ik dat nu doen, opvoeden? Maar met een klein hart en een open blik begonnen ze enthousiast aan hun dag. En terwijl ze hun mooie verhalen vertelden en hun enthousiasme met me deelden, werd ik alweer verpletterd. Ik mis hem nog steeds, meer dan ooit. Ik wil dat ze aan hem vertellen over die nieuwe vriend, over de grap van de juf en de hoeken waar je kan spelen en ontdekken.

En dan was het toch af! Vandaag op dezelfde dag dat alles nieuw zou zijn, was het af. Tas zijn graf. Mooi verdriet zou ik het willen noemen. Het is prachtig en tegelijkertijd zo verschrikkelijk, want het is af, dat graf. Hoe kan dat nu? Want terwijl Louise en Tuur hun brieven voor papa posten, wil ik alleen maar schreeuwen, dit wil ik niet! Ik mis hem nog steeds, meer dan ooit. Het was nog niet af, ons verhaal!

Nele – geschreven 1 jaar, 7 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.