De eerste weken na de vakantie, ik zal er nooit aan wennen. De kinderen weer een klas hoger, herinneringen die me parten spelen. Terwijl de avond valt denk ik aan onze vakantie. Ze was in stukken dit jaar, verdeeld over Frankrijk, Spanje en Nederland. Niet slecht zie ik je denken. Was het ook niet! De scherpe randen van het gemis zijn wat afgerond en ik genoot van alles wat de vakantie ons te bieden had. Onze vakanties werden extra gekruid door de aanwezigheid van vrienden en ook wel wat wijn. Vriendschap het gaat niet alleen over wat ik voel voor hen, maar ook hoe zij mij doen voelen. Deze vakantie voelde ik me welkom, begrepen en ik mocht zo af en toe in stukken vallen.   

In het naar huisgaan vergezelde de avondzon ons. Vanuit Frankrijk glinsterden de zonnebloemen als goud. Na Spanje een koele lucht vol weemoed en in Nederland zagen we de zon langzaam ondergaan in de betoverende Efteling.  De schemering, net voor het hemellicht verdwijnt is het moment waarop de melancholie boven komt drijven. Stiekem hou ik van die momenten, waar mijn stukgeslagen hart tastbaar is. Dan ben ik dicht bij hem, en neem ik denkbeeldig zijn hand in mijn hand.

Beetje bij beetje zijn die stukken van mijn hart opnieuw in elkaar gepuzzeld. Er was lijm voor nodig, veel lijm. Mijn zusje en mijn broer, niet in het minst mijn kinderen, en al die lieve vrienden … Hun lijm is als goud. In het Japans bestaat er een naam voor. Kinstugie, de schoonheid van imperfectie.

Soms komen er nog stukken terug los,  want o god, wat mis ik hem. Maar ik weet de lijm te vinden.  En toen merkte ik dat (hmm dat omdenken ook) mijn hart groter geworden is. Er is plaats voor meer. Veel meer. Meer vriendschappen, meer ontmoetingen, en wie weet ooit…

Voor altijd   

Met ergens in mijn achterhoofd de dood als blindganger ben ik graag zo grondig mogelijk hier. Met beide voeten op een stukje aarde het leven vierend, waarin van dag tot dag boven in mijn brein, onmetelijk magazijn, zelfs de kleinste dingen zich verzamelen. Duurzaam en houdbaar tot onzekere datum.

Natuurlijk ooit, vroeg of laat toch een keer overschreden. Maar voor altijd wél geweest.

Theo Olthuis (1941)

Nele – geschreven 4 dagen voor het vierde jaar dat het 8 september is (tijd – vriend en vijand) 

t