Mag ik nog één keertje dicht bij je zijn?
Mag ik nog één keertje je lippen kussen?
Mag ik nog één keertje in je armen liggen?
Mag ik nog één keertje horen dat je van me hield?

Tas zei voor hij naar zijn werk vertrok dat we ’s avonds nog eens moesten babbelen. Toen kuste hij me en vertrok door de voordeur. Dat had hij me beloofd, vanavond gaan we babbelen. En we wisten alle twee als babbelen niet zou lukken dat we elkaar dan tenminste nog zouden kunnen vastpakken. En toen kwam hij nooit meer terug.

Dat vind ik het zwaarst, geen afscheid genomen!

Vorige week kwam aan de schoolpoort een vriendinnetje van Louise naar me toen. Het meisje, net geen 5, vertelde dat Louise het niet fijn vind dat ze haar papa niet meer kan zien na zijn dood. Dat slimme meisje (alle vijfjarigen zijn slim!) wees me erop dat ik een foto had moeten nemen. (Die heb ik, ergens ver weg.) Ik antwoordde wat overdonderd dat ze toch een foto van Tas in de klas hebben. Dat vond ze een ok antwoord. Maar mijn dochter was niet zo snel tevreden. Zo geen foto, een foto van papa die dood is!

Louise en Tuur hebben geen afscheid kunnen nemen. Ik heb ze de aanblik op hun papa willen besparen en heb ook voor de rest van de wereld de kist gesloten. Mijn lieve Tas … hij was niet mooi meer. Achteraf zei iemand dat ik hen ook een arm had kunnen tonen, of een hand,… Ik heb het niet gedaan en twijfel vaak over mijn beslissing.

Afscheid nemen …het is zo belangrijk. Ik heb geen afscheid genomen van mijn mama, ook al wist iedereen dat ze stervende was. Ik was er niet toen ze stierf.

Ik heb wel afscheid genomen van mijn vader en waakte bij hem toen hij al in coma lag. De nacht toen hij stierf was hij niet alleen. Ik lag echter bij Tas, thuis in bed. Uitgeput en zwanger van Louiseke.

Afscheid nemen… ik heb het gevoel dat ik het nooit goed gedaan heb. Kon ik nog maar even … Ik geef de wereld om nog even … Wij, samen met de kinderen.

Nele – geschreven 5 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015

‘Vingerafdruk van verdriet’ niet voor niets de titel van het bekende boekje over rouwen van Manu Keirse. Ik kreeg het vijf jaar geleden van een vriendin en nu nog eens.. Logisch. Want het is niet alleen anders van persoon tot persoon, maar ook anders in de tijd.

Ik heb niet het gevoel dat ik een keuze heb, ik onderga. Verdriet komt en gaat, verschilt van uur tot uur. Leven wordt overleven van dag tot dag. Vraag me dus niet de weg uit te stippelen, want ik heb de kaart verloren. Probeer me ook niet te leiden want ik kan niet meer volgen. Probeer gewoon naast me te staan. In die diepe, zwarte, ijskoude put.

Als je naast me kan staan, kan ik misschien ook blijven staan. Dan kan ik hier op de bodem van die put overleven. Dan kan ik telkens als ik door de knieën ga recht krabbelen omdat ik weet dat daar armen zijn die me zullen ondersteunen.

Ik weet dat het daar op de bodem, de moeilijkste plek van allemaal is. Je weet niet wat je er zal aantreffen. Schuldgevoel, angst, verdriet, voorzichtige stappen om te proberen leven … Ik kan het je ook niet voorspellen. Ik weet zelf niet wat ik er binnen een uur zal aantreffen.

Naast mijn vingerafdruk staan er nog twee kleinere. Ook Tuur en Louise kunnen niet voorspellen (en soms ook niet uiten) welk gevoel hun wanneer zal overweldigen. Het overvalt hen by suprice. Tuur wordt er angstig van en zoekt krampachtig naar de controle. Louise kan niet stoppen met huilen als het gevoel van gemis het overneemt. Ik probeer dan naast hen te staan in hun diepte.

Dank je wel om ons niet op te monteren als we radeloos de bodem raken, maar te erkennen dat het verschrikkelijk is. De pijn is de erkenning van zijn bestaan. Dank je wel om die even te laten zoals hij is. Het is onze verbondenheid met Tas.

Gewoon naast ons staan in onze gebrokenheid, dat is niet gewoon dat is absoluut buitengewoon. Dank je wel aan iedereen die – al is het maar voor even – naast ons wil staan.

Nele – 5 maanden en 5 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015

zeg me dat het niet zo is
zeg me dat het niet waar is

Frank Boeijen zijn lied kan soms dagen in mijn hoofd spelen. De tekst, maar vooral de melodie passen dan helemaal bij mij.

Ik doe het vaak, doen alsof het niet waar is. Dan zet ik de televisie aan op voetbal, terwijl ik in de keuken rommel. Dan zet ik zijn schoenen netjes zodat hij erin kan stappen. En daar hangt zijn jas, klaar voor gebruik. Dan hoor ik een moto buiten en bedenk dat hij wel gauw thuis zal zijn. Dan doe ik het huishouden zodat hij straks gewoon kan neerploffen.

Ik durfde het in het begin amper te zeggen, maar ik klus heel hard in mijn huis. Dat behangpapier dat er al even lag, hangt aan de muur. De slaapkamer van de kinderen kreeg een nieuwe indeling en de Marokkaanse lamp die we kochten hangt eindelijk op. Lampen vervangen, zelfs de vaatwasmachine herstellen en de waterverzachter opnieuw programmeren na een stroompanne lukt me al aardig. Ik doe het niet omdat het moet. Ik doe het omdat ik Tas zijn klusjes niet mag verwaarlozen. Als hij straks thuiskomt dan kan hij gewoon verder doen waar hij gestopt was. En die arme kippen hun hok wordt mooi elke week gekuist, want de kippen die zijn van Tas.

Het enigste dat we dan nog moeten maken is dat grote bord: welkom thuis, we hebben lang op je gewacht!

Nele – geschreven 123 dagen na die noodlottige 8ste september 2015

zeg me dat het niet zo is
zeg me dat het niet waar is

Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant
Een tafel voor twee
Ik heb gebeld, ze weten ervan
En we drinken totdat de zon opkomt
En we vergeten
De oneerlijkheid van het lot

Zeg me dat het niet zo is
Zeg me dat het niet waar is

Kom we gaan trek je jas aan
Anders wordt het te laat
Kom eens hier
Ik houd je vast Ik laat je nooit meer gaan
En ik vertel je een grap die je laat huilen van de lach
En we vergeten
De blikken van de mensen in de stad

We doen net alsof het niet zo is
Alsof het niet zo is
Alsof het niet waar is

We doen net alsof je gewoon verder leeft
Alsof je gewoon verder leeft

Zelfs als het niet waar is

Frank Boeijen

Ergens, op een dag, toen Facebook bij iedereen als normaalgoed werd beschouwd viel het me op dat veel van mijn vrienden hun profielfoto veranderden in foto’s van hun kinderen. Een vreemde evolutie … alsof ze zichzelf niet meer waren.

Nu, vandaag, versta ik het beter. Ze zijn ook zichzelf niet meer, ze zijn veel meer dan dat. Ze zijn een vader of een moeder geworden.

Ik ben chaotisch en ja ook slordig. Tas was gestructureerd en netjes. De cd’s van Tas lagen op volgorde, zijn kleren klaar voor de volgende dag. En het tapijt werd elke avond weer recht gelegd. Na enige tijd had ook ik voor alles een plaats (al gaat dit niet op voor mijn sleutels) en Tas kon ’s avonds zeggen: ‘laat nu maar liggen schat, we ruimen het morgen wel op’.

Ik vind dat geld moet rollen. Tas spaarde voor als het eens tegenzit. Ik doe dit voor de maatschappij zei ik dan, economie moet draaien. Stiekem blij dat Tas de financiën deed en ik me dus niet volledig kon laten gaan. Na enige tijd samen kon Tas genieten van eens veel te veel geld uitgeven aan een heerlijk diner en op vakantie lette hij nooit op ons geld. En ik … ik dacht soms laat dat nu maar … voor als het eens tegenzit. Ik kon veilig zeggen dat verzekeringen niet nodig zijn, want Tas had ze allemaal al afgesloten, daar was ik zeker van.

Tas hield zich aan regels en wetten, terwijl ik het uitdagend vind om op de lijn te balanceren. Ik kan het niet laten. Later lapte Tas ook wel eens een regel aan zijn laars en ik doe burgerlijk alles volgens de norm.

Bij mij moet alles snel, terwijl hij geduldig was. Vandaag las ik – tot mijn eigen verbazing- rustig de uitleg van een nieuw toestel alvorens het uit te pakken.

Soms vond ik dat lastig: dat veranderd en aangepast zijn. Maar is dat niet de reden waarom we samenzijn? Het zijn maar een paar voorbeelden, want Tas heeft me op vele vlakken veranderd en beter gemaakt. Ik ben wie ik ben in relatie met hem, en hij was wie hij was in relatie met mij.

Nu weet ik het niet meer. Ben ik chaotisch of gestructureerd? Heb ik vertrouwen in de dingen die hij vertrouwde of juist niet? Moet het snel of moet het trager?

Mijn profielfoto is aangepast, want ik ken mezelf niet meer. Ik ben ook mezelf niet meer. Ik ben veel minder dan dat. Ik ben Nele zonder Tas.

Nele – 5 maanden na die noodlottige 8ste september 2015

overspoeld worden …
Overspoeld worden is wat er van je overblijft als de zee zich over je heen stort. Doorweekt dus. Onherkenbaar, machteloos, radeloos, eindeloos alleen. Een kleine zandkorrel die een beetje zee wordt.

Lieve, lieve, lieve Tas
Ik verdwaal in mijn gevoelens. Mijn verdriet voelt als de golven van de zee, soms eb maar vooral vloed
…

Kris, Tas, Tass’n, Monsieur, Papa, Lief, Schat, je hebt vele namen die ik allemaal in mijn hart bewaar. Je wou zo graag gezien worden Tas, het zo goed doen voor iedereen. En weet je wat? Je was ook echt graag gezien. Warm, joviaal, altijd klaar om te helpen en te luisteren. Ons netwerk is groot, heel groot, de vrienden ontelbaar.

Ik beloof je Tas ik zal niemand loslaten.

Louise, Tuur … toen jullie geboren werden. Dat was het mooiste moment in papa zijn leven. Jullie zien opgroeien vond hij geweldig. Samen spelen, knutselen, knuffelen, voetballen en heel, heel, heel hard supporteren voor de beste club van het land.

Ik beloof je Tas ik zal hel goed voor ze zorgen. En ik wordt vanaf nu ook gewoon blauw-zwart supporter.

Ons leven samen Tas was kort, veel te kort. We waren nog maar net begonnen. Het was intens, we hebben elkaar gezien, gehoord en gevoeld op de mooiste momenten in ons leven maar ook op de meest kwetsbare momenten. We waren op zoek om over de doorns heen de rozengeur te vinden.

Ik beloof je Tas ik zal die rozengeur blijven vathouden.

Je wou zo graag leven Tas. Dit ongeluk smaakt wrang en is ondraaglijk. Ik mis je. Ik mis je lijf dat mij en de kinderen knuffelt en kietelt, plaagt en verwarmt (je was mijn stoofke in bed), ik mis je oren die luisteren totdat mijn woorden op zijn, ik mis je handen die elk mankementje aanpakken, ik mis je armen die ons vasthouden, ik mis je ogen die ons zien zoals we zijn, ik mis je mond om te kussen. Ik mis je.

Ik beloof je Tas, hoe moeilijk leven ook zal zijn zonder jou. Ik zal proberen vertrouwen te hebben dat als de storm gaat liggen het strand bezaaid zal zijn met schelpen en stenen. We zullen elke herinnering koesteren.

Maar nu nog even niet. Nu sterf ik zelf een beetje.
Ik laat je nooit meer los.
Ik mis je.

Nele – geschreven 10 september 2015 (2 dagen na die noodlottige 8 september 2015)