‘Vingerafdruk van verdriet’ niet voor niets de titel van het bekende boekje over rouwen van Manu Keirse. Ik kreeg het vijf jaar geleden van een vriendin en nu nog eens.. Logisch. Want het is niet alleen anders van persoon tot persoon, maar ook anders in de tijd.

Ik heb niet het gevoel dat ik een keuze heb, ik onderga. Verdriet komt en gaat, verschilt van uur tot uur. Leven wordt overleven van dag tot dag. Vraag me dus niet de weg uit te stippelen, want ik heb de kaart verloren. Probeer me ook niet te leiden want ik kan niet meer volgen. Probeer gewoon naast me te staan. In die diepe, zwarte, ijskoude put.

Als je naast me kan staan, kan ik misschien ook blijven staan. Dan kan ik hier op de bodem van die put overleven. Dan kan ik telkens als ik door de knieën ga recht krabbelen omdat ik weet dat daar armen zijn die me zullen ondersteunen.

Ik weet dat het daar op de bodem, de moeilijkste plek van allemaal is. Je weet niet wat je er zal aantreffen. Schuldgevoel, angst, verdriet, voorzichtige stappen om te proberen leven … Ik kan het je ook niet voorspellen. Ik weet zelf niet wat ik er binnen een uur zal aantreffen.

Naast mijn vingerafdruk staan er nog twee kleinere. Ook Tuur en Louise kunnen niet voorspellen (en soms ook niet uiten) welk gevoel hun wanneer zal overweldigen. Het overvalt hen by suprice. Tuur wordt er angstig van en zoekt krampachtig naar de controle. Louise kan niet stoppen met huilen als het gevoel van gemis het overneemt. Ik probeer dan naast hen te staan in hun diepte.

Dank je wel om ons niet op te monteren als we radeloos de bodem raken, maar te erkennen dat het verschrikkelijk is. De pijn is de erkenning van zijn bestaan. Dank je wel om die even te laten zoals hij is. Het is onze verbondenheid met Tas.

Gewoon naast ons staan in onze gebrokenheid, dat is niet gewoon dat is absoluut buitengewoon. Dank je wel aan iedereen die – al is het maar voor even – naast ons wil staan.

Nele – 5 maanden en 5 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015