Elk plekje, elk beeldje, elke foto, elk ding, … in ons huis wil iets zeggen. Hier praten de dingen en  de planten. Ze vertellen verhalen over een ver en minder ver verleden. Ze proberen vast te houden wat niet meer is.

Ik dacht vroeger dat ik een visueel geheugen had, maar dat lijkt nu helemaal niet waar. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik niets, dan wordt het zwart. Verschrikkelijk jaloers ben ik op die mensen die maar gewoon hun ogen moeten sluiten om hem te zien, om met hem te praten. Ik kan het niet. En dan overvalt dat gevoel me weer – ik ben Tas helemaal kwijt. Sinds het overlijden van Tas heb ik één keer van hem gedroomd. Eén keertje maar.

En dus gebruik ik foto’s. Tas hangt levensgroot in ons huis. Achter elke hoek vind je een foto van Tas. Ik vertel graag aan ieder die het horen wil het verhaal achter ieder ding, als een perfecte museumgids. De kinderen doen het ook. Deze tegels had papa gelegd hé mama? En toen was ik erop gaan staan en was papa boos. Hier in deze zetel knuffelde papa me altijd hé? Ze zijn ons dierbaar die verhalen.

Ons huis is een museum en de enige plek ter wereld waar we thuis zijn. Het is de enige plek waar we Tas zien, horen, voelen. Een beetje toch.

We willen hier dan ook nooit meer weg. Want, zo zei Tuur eens, we kunnen toch niet de vloer en de muren meenemen. Dit is de vloer waarop hij stapte en de muur waartegen hij leunde. We hebben elk plekje nodig.

Ons huis is een museum en we kunnen het niet te lang alleen laten. En de bezoekuren? 24 op 24. 7 op 7.

“Omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij. In alle eeuwigheid ben jij!” – Toon Hermans

Nele – 5 maanden en 3 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015