Het begin van de lockdown voelde eigenlijk vertrouwd aan voor ons. Dit is wat we deden met ons gezin net nadat Tas er niet meer was. Terugplooien op onze kern, een te-klein-geworden gezin. Op zoek naar onze wortels, terug hechting zoeken in onze hele kleine wereld. Buiten, kwam ik enkel voor essentiële verplaatsingen, weggestopt achter een dikke trui met kap over mijn hoofd. Ik zie heel wat paralellen. Ik heb die eerste lock-down (weet zelf niet zeker of ik die wel koos) ook heel mijn huis verbouwd, wanhopig op zoek naar een thuis. Ik was hier aan het behangen, schilderen en kleine klussen aan het doen. Ik werd ook bewust van hoe kleine dingen belangrijk zijn. De kinderen en ik groeiden naar elkaar. In het begin van de lock-down dacht ik zelfs even – kijk de buitenwereld voelt nu een beetje wat we toen voelden.

Alleen, ik was er net uit! Echt! Ik was uit mijn kot gekomen en toen duwde de buitenwereld me er weer in. Even slikken toch, zelfs lichte paniek. Ik kan niet nog eens in lock-down!

Tijd heelt alle wonden zegt het spreekwoord. Ik denk niet dat het tijd was, het waren de mensen rondom mij die me hielpen om eruit te komen. Want tijdens die hele lange jaren waren het de anderen die me uitdaagden en inspireerden. Kleine barsten in mijn zelf gekozen lock-down, in het pantser dat we op één minuut rondom ons hadden gebouwd. Sommigen zachtjes en anderen beukten er los doorheen. Bloemen werden geleverd, de kinderen kregen kleine attenties, brood aan de achterdeur en soep op de stoep, mensen belden en vrienden die ik soms 10 jaar niet zag stonden aan mijn deur. Ze luisterden elk vanuit hun unieke plek naar mijn verhaal. Niet in het minst hier op deze blog, waar ik hartverwarmende reacties kreeg. Naast het luisteren was er ook het menselijk contact. Een knuffel of een kus. Want als woorden niet meer lukken zijn er nog altijd aanrakingen. Een groot verschil tussen de eerste en de tweede lock-down.

Deze zorgde voor uitdagingen om niet in een isolement te geraken, voor heel veel mensen, ik voel het ook. Ik heb dialoog nodig om te kunnen denken, gesprekken om vooruit te geraken, uitdagingen om ideeën bij te sturen, aanrakingen om te voelen dat ik leef. Ik voel het vandaag des te meer!

En alhoewel ik de hele tijd bleef werken (uitdagingen genoeg op dat vlak) voel ik ook daar een tekort. Op online meetings alleen kan ik niet teren. Ik heb dat gesprekje op de gang aan de koffie nodig om nog eens te checken waarom iets gezegd werd, of dat persoonlijk contact om in een coaching te voelen dat een boodschap over kwam. Snelle werkafspraken maken zijn niet meer voldoende, dat lukt maar voor even.

Dus ik ben blij met de kleine barsten in deze tweede lock-down, ze komen niets te vroeg. En al is het een uitdaging met twee kinderen waar er maar eentje opnieuw van start, ik zal op veilige afstand weer eens aan de koffie blijven plakken of aan de lift een klapke doen op het werk. Ik open toch weer een veilige afstand praatje in de tuin en zoek een bubbel met vriendinnetje voor Louise.

Toen ik de eerste keer alles in pauze zette, duwde ik vruchteloos op rewind. Vandaag duw ik op forward en hoop dat de pauzeknop het begeeft. Ik hoop dat dit virus snel voorbij raast om niet meer terug te komen. Ik hoop het voor ons allemaal, en in tussentijd kunnen we barsten maken in isolement met berichtjes en bloemen, brood aan de achterdeur en soep op de stoep.

Nele – geschreven 4 jaar, 8 maanden en 9 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015