7 maart 2017, de dagen zijn bijna uitgeregend. De lente duwt onzichtbaar en onhoorbaar de winter langzaam maar zeker weg. De lente, het seizoen waar Wim reikhalzend naar uitkeek. Het moment om al de zaden te laten kiemen. Zodat ze straks in alle pracht en praal tevoorschijn kunnen komen.  

Zo zou het moeten zijn. Zo zou het nog lang moeten zijn. Alleen, Wim is er niet meer. Vandaag een jaar geleden stopte zijn hart met kloppen. En daarmee stopte het leven zoals het ooit was voor Cindy en hun kinderen Hanne en Pieter.

8 jaar geleden, een enkele roundevous en hun harten waren gesmolten. Cindy en Wim ontmoeten elkaar na enige omzwervingen in hun leven. De toon was onmiddellijk gezet. Over koetjes en kalfjes spreken dat deden ze niet, gras er laten overgroeien ook niet. Nooit niet. Hun liefde voor elkaar was duidelijk. Zij de verzorgende, praktisch, lieve vrouw die wist wat ze wilde. Hij de slimme ingenieur, de quizmaster met een grote liefde voor alles wat groeide en bloeide. Hun leven nam in een sneltreinvaart vorm. Hanne en Pieter maakten hun plaatje compleet. Hun liefde groeide en hun vanzelfsprekende leven was het mooiste dat er bestond. Want zoals zo vaak, wordt de diepte van de liefde pas zichtbaar als ze er niet meer is.

Wim die nooit ziek was, kreeg griep. Was het maar een griep. De nacht van 6 op7 maart werd duidelijk voor hen beiden dat deze griep zwaarder was dan normaal. Ze zouden ’s ochtends dan ook nogmaals naar de dokter gaan. Maar op 7 maart 2016, heel vroeg in de ochtend, ging Wim pijlsnel achteruit. De hulp van de buren en de ziekenwagen kon niet meer baten. Om 8u15 kreeg Cindy te horen dat Wim zijn hart niet meer klopte, dat haar leven nooit meer helemaal zou kloppen. En terwijl de lente onzichtbaar en onhoorbaar duwde bleef Wim achter in de winter van 2016.

Cindy neemt de praktische, dagelijkse taken op haar. Het is zwaar maar ze kan ze aan. Haar achternaam verraad haar romantische aard. Hongerig naar een aanraking, naar zijn kennis en zijn liefde. Onverzadigbare honger. Ze zal samen met Hanne dansen, wetende dat het met papa nog leuker zou zijn. Ze zal Pieter meenemen op wandeltochten en hem vertellen over zijn vader en de natuur, wetende dat het nooit genoeg is. Ze zal met kerst de familiequiz in elkaar steken, wetende dat het een surrogaat is van wat hij deed. Ze zullen op reis gaan, de natuur in, wetende dat hij een betere gids was. Ze zal verhalen van hem vertellen, duizenden keer opnieuw. Ze zal aan hem en zijn glimlach blijven denken en hem nooit meer lossen. Want Wim is er niet meer, maar de liefde, die blijft.

En elke keer als de lente onhoorbaar en onzichtbaar de winter opzij duwt, zal ze met een zucht en een glimlach de tuin intrekken, wetende dat hij het beter kon. In elk zaadje, in elke bloem, in elke plant zal ze Wim horen, zien en voelen.

Er zijn bloemen
mooie maar gewone,
die heel lang bloeien,
maar die mensen nauwelijks zien.
Er zijn ook heel speciale bloemen,
zo mooi dat niemand
ze voorbij kan gaan.
Maar die mooie bloemen,
bloeien niet zo lang,
want ze geven op korte tijd alles,
waar andere bloemen een heel leven over moeten doen. 
dr. Elisabeth Kübler-Ross 

Geschreven voor Cindy (en ook voor Wim.)

 

Februari 2017, de regen is miezerig in het land, de wind raast rond de huizen. Ine is meer een zomermens, het was Hans, haar grote liefde, die van de onstuimige natuurelementen hield. Hij genoot van de wind die met een enorme kracht, bomen kan doen breken als waren het twijgjes. Hij kon uit het raam staren, eindeloos wachtend op de eerste sneeuwvlokken.

Ine en Hans, ze waren een mooi paar. Zo één dat na meer dan 16 jaar nog altijd hand en hand liepen. Geen sprookje, maar liefde. Met vallen en opstaan, maar nooit twijfelend over elkaar. Vanaf het eerste moment zagen ze elkaar graag, een verbondenheid en een intimiteit die bezegeld werd met de komst van hun drie kinderen. Jules, Ella en Louise. Een éénheid, gewoon liefde zonder franje.

Hans was een forse, gespierde man met een tattoo als permanente kunst op zijn arm.  Een man met grote handen. Scheppende handen die de mooiste graffiti ’s konden tekenen, handen die liefdesbrieven en tekeningen maakten, handen die teder een dochter vasthouden, handen die streelden, liefhadden en vasthielden.

Hans was een man die hield van mooie dingen, en van lekker eten. Het was Hans die elke dag iets heerlijks op tafel toverde. Hij zou elke dag mosselen kunnen eten en de steeds weerkerende kreeft was symbool voor het vieren van het leven. Als de gelegenheid er was, stond hij in de tuin met een lekkere cocktail in zijn hand, de buren lokkend met heerlijk geurende gerechten.

Want Hans was ook sociaal. Toen Ine en Hans met het gezin verhuisden naar hun droomhuis in Niel, was hij het die nieuwe vrienden maakte.

Hij was de trotse vader van Jules, Ella en Louise. Met Jules, mannen onder elkaar, zich terugtrekken in het grote bed met een heleboel snoep en de playstation. Met Ella op zaterdag boodschappen doen om daarna gezellig samen ééntje te gaan drinken. Voor Hans een duvel, voor Ella een fruitsapje. De inhoud van hun gesprekken een geheim. Louise knuffelen, koning in zijn eigen rijk met deze derde prinses. Al zou het ook een derde gangsterke kunnen zijn.

Ook al waren de lange haren verdwenen en was Hans rustiger geworden, hij bleef voor Ine een man die het woord leven een andere dimensie gaf. Wat hij deed, deed hij met de volle 100%, mountainbiken, fitnessen en de laatste jaren duiken. Hij vertelde haar vaak hoe hij onder water rust vond. 

Op 7 juni 2016 sloeg het noodlot toe bij Hans en Ine met een kracht, sterker dan die van de natuur. Hans kreeg op zijn werk een hersenbloeding. En nog voor ze het nieuws kreeg voelde Ine paniek, beseffende dat iets helemaal niet goed was. Hans werd naar het ziekenhuis gebracht . Er volgden afschuwelijke weken en dagen waarin ze beiden werden heen- en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop.

Op 22 juli 2016 stopte Hans zijn hart. Enkel de liefde bleef.

Alleen met de kinderen, in een huis zonder Hans, staat Ine elke dag op en leeft de dag. Kokend aan het aanrecht met een kind naast haar, terwijl ze vind dat het nooit zo lekker zal zijn als Hans zijn eten. Boodschappen doen, af en toe met aperitief voor Ella, wetende dat ze Hans nooit zal kunnen vervangen voor haar kinderen. Slapend in het veel te grote bed, waar nu en dan een kindje bij kruipt, beseffende dat ze hem voor altijd verschrikkelijk zal missen.

Ine, een krachtige vrouw met wanhoop en liefde in haar mooie groene ogen. De gierende februariwind en neerslaande regen raast verder in haar. Liefde die hunkert naar elke vierkante millimeter van het lijf van Hans. Als bladeren die in een binnentuin oneindig rondjes draaien, voortgestuwd door de razende wind.

Geschreven voor Ine (en ook voor Hans).