Een leven bestaat uit verschillende verhaallijnen. Het verhaal dat me vandaag het meest tekent is het liefdesverhaal van Tas en mij. Een verhaal dat doorspekt is met oneindig verdriet en waanzinnig gemis. De diepte van die gevoelens probeer ik hier neer te pennen in korte epistels, met wisselend succes. Elke keer weer ervaar ik echter de kracht van dit schrijven. Het helpt me de kluwen in mijn hoofd en buik te ontwarren. Maar de tijd speelt me vaak parten en dan heb (of maak) ik te weinig tijd en voel ik hoe de emoties we meesleuren en overspoelen.

De magie van het schrijven helpt me in mijn rauwe rouw, maar gaat ook verder dan mijn persoon. Ik merk het in reacties van mensen dichtbij en veraf dat het iets met ze doet. Ik bewonder diegene die me dat laten weten om hun oprechte reacties. Die (h)erkenningen zijn als kleine cadeautjes voor me.

Die magie van het delen van verhalen zit ook in het groepje dat ontstond op Facebook. NEST is een virtuele groep jonge weduwen en weduwnaars die verhalen delen. Allemaal liefdesverhalen, liefdesverhalen boordevol tranen, emoties, hoop en wanhoop. NEST staat voor Never Ending Stories Together.  We delen er al onze persoonlijke verhalen, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Want het lot sloeg bij elk van ons hard toe en liet ons alleen achter met vaak nog veel te kleine kinderen.

Elk woord telt er, elk verhaal krijgt er zijn plaats. We hebben ons eigen jargon en verstaan woorden zoals huidhonger, rouwkost en overleven in de echte betekenis. Het is een plek waar je gewaardeerd wordt en ondersteuning krijgt van lotgenoten. Het is een plek waar zalvende woorden en begrip telkens weer opduiken. Maar het is ook een plek waar je mag schrijven hoe verdriet (zelfs na verschillende jaren) snoeihard in ons vel blijft snijden op onverwachte momenten. Hoe wanhoop soms overneemt en de energie ontbreekt. En dan is er vooral begrip, herkenning en erkenning.

Het is een plek waar verhalen kruisen en zo mensen met elkaar verbindt.

Ik kom er vaak thuis, midden in de nacht of op een doordeweekse dag en er is altijd iemand aanwezig met een open hart, bereid om te luisteren en te verstaan.

Voor hen een gedicht van Hanny Michaelis.

‘Ruggelings uitgestrekt met je voeten in het heden
en je hoofd gekoppeld aan een onachterhaalbaar ver verleden
is het geen wonder
dat je iedere nacht van spanning dreigt te breken.
Maar dat je elke dag opnieuw de kracht vindt om overeind
en uit je bed te komen
vervult me met ontzag.’

Nele – geschreven 2 jaar, 6 maanden en 6 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.