50 jaar. Ik weet nog niet of ik ernaar uitkijk – ik heb ook nog tijd om te wennen aan het idee. Ik weet ook niet of Tas er zou naar uit gekeken hebben. Maar dat hij het niet zomaar zou laten voorbij gaan dat weet ik wel zeker. Hij zou het vieren! Goed vieren.

Zijn beste vriendin bedacht dat ook, en dus op vrijdag kwamen we samen op café. Het zat vol, dat café en die vrienden van Tas bleven tot het einde. Blij dat het weer mag. Ze omschreef het zo, die fanTAStische vriendin: ‘Tas zou 50 geworden zijn. Ik hoor het hem al zeggen dat we toch al wel wat samengelegenheden lieten schieten. En dat het dringend tijd is om te verzamelen. Met een glas martini!’ En vieren deden we. We deden het goed.

Ik bedacht het ook, en dus op zaterdag kwamen we nog eens samen. Met andere vrienden, met familie en dezelfde vrienden. Met de kinderen ook. Blij dat het weer mag. Met de zon die we samen geregeld hadden, of was het hij die toch zijn stempel wou drukken. En vieren deden we. We deden het goed.

Met eten en drinken, want voor minder zou Tas niet gegaan zijn. Met dat tikkeltje extra, zodat iedereen thuis nog even kan nagenieten. Maar vooral, het allerbelangrijkste, met vrienden en familie. Vrienden en familie die verbinden. Vrienden en familie die lachen en huilen. Vrienden en familie die verhalen vertellen over het verleden en de toekomst. Vrienden en familie die samen klinken op al diegenen die er niet meer bijzijn.

Verdriet gaat niet weg, je bouwt er wel een leven rondom heen. En dat leven zorgt ervoor dat als de golven komen, ze meer plaats krijgen en je niet zomaar meer elke dag overspoelen. De voorbije week was het een grote golf die over mij en de kinderen heen spoelde. Ze kwam hard aan! Het was af en toe happen naar adem. Maar we bleven rechtstaan doordat ze er bij waren, die vrienden en familie.

En daarom klink ik op Tas, maar ook op hen. Met een martini, een koffie, een glaasje wijn of een pintje. En deze avond met een TAS-theetje.