Louise had het er vorige week over. Alsof ze het voelde dat de tijd alweer aan het vliegen is. Ze had het over die opa die ze nooit zag. Of hoe je iemand kunt missen die je nooit gekend hebt. Ze was er wel al, 10 jaar geleden. Heel klein, weggestoken in mijn buik. Ze was nog maar een begin. Terwijl bij mijn vader het einde naderde. Ik was zo blij dat ik het hem nog kon vertellen. En vreemd genoeg is het voor Louise ook belangrijk dat hij afwist van haar bestaan. Leven en dood, altijd dicht bij elkaar geweest.

Ik vertelde dat ik vermoed dat hij liever een grootvake was geweest dan een opa. Ze proefde de woorden op haar tong: ‘grootvake’, en jij noemde hem ‘vake’? Vreemde woorden vond ze. Gemis tastbaar aanwezig.

10 jaar vandaag! 10 jaar geleden dat we afscheid namen van een milde man, de middelste van zeven (dat was belangrijk voor hem), iemand die zijn portie pech in het leven droeg elke dag opnieuw. Woorden waren belangrijk voor mijn vake. Ik beschouw mijn drang om de wereld, het leven van je af te schrijven als zijn erfenis. Hij deed het ook. Ik herinner me de soms hoogoplaaiende discussies, zijn politieke standpunten en zijn doordachte visie. Maar het belangrijkste vond hij toch verbondenheid, vrienden en familie om zich heen. De mooiste cadeau’s die hij vroeg (want feesten en cadeaus bepaalde hij gewoon zelf) hadden met tijd te maken. ‘Maak tijd voor me’, zei hij dan, kostbaarder bestaat niet. Hoe juist hij daarin was, besef ik nu pas ten volle. De diepe sporen die hij achterliet zijn me dierbaar.

10 jaar vandaag! Hoe heb ik dit eigenlijk gedaan? Elke dag opgestaan en verder gedaan. Soms ging denken niet meer … enkel voelen. Mijn ziel onder mijn arm. Een groot gat. Alles gebroken, gescheurd en verwoest. De tijd heeft dan toch gevoed, geheelt en sporen achter gelaten. Mooie sporen, littekens in mijn  binnenste. Littekens die gekoesterd worden en die gezien mogen worden.

Ik vraag me soms af hoe hij vandaag in het leven zou staan, hoe hij deze corona-crisis zou beleven. Misschien vind ik het ok dat hij dit niet moet meemaken. Maar vooral dat hij het verlies van zijn schoonzoon niet hoefde te dragen. Ze hadden zo hun eigen geheimen, Tas en mijn vader. Spraken soms af zonder dat ik het wist. Vonden elkaar en hielpen elkaar, elk op hun eigen manier. Ik mis ze elk apart en ik mis ze samen.

Vandaag vier ik stilletjes het leven, terwijl het verdriet af en toe naar buiten stroomt. En morgen, morgen sta ik weer op en neem de dag zoals hij komt. Ik zal er van genieten van die dag zoals van elk moment, het is een eerbetoon aan hen voor wie het leven veel te kort was.

Nele – geschreven 4 jaar, 10 maanden en 17 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015