Het was niet de bedoeling dat ze daar was, op de tennis in Merelbeke. Ze had er eigenlijk niets te zoeken. Ze zou gewoon heel even helpen met alles klaarzetten voor het feestje van een vriendin. En echt, ‘ik blijf niet, want gisteren was al veel te laat. ‘

Tot … ze was nog maar de trap op met een doos vol versiering toen ze hem zag zitten. Een imposante, sportieve man die rustig een koffietje dronk na zijn tennisles. Het was een wonder dat de doos in haar handen niet op de grond belandde, want het effect was overweldigend. Na amper een seconde haar te zien, was ook Frank verkocht. ‘Moet ik helpen ballonnen blazen?’ was het eerste dat hij Karen vroeg.

Die avond zouden ze als laatsten het feest verlaten. Alles viel uit elkaar en kwam terug tot stand op die ene avond en nacht. De wereld een futiliteit, verdwenen naar de achtergrond. Wonderlijke zaken gebeuren wel meer in nachtelijke uren.

En al vond Karen het nodig nog even ‘hard to get’ te spelen toch was ze al lang hopeloos verliefd en helemaal ondersteboven van Frank. De fysieke aantrekkingskracht was zo groot! En tot haar verbazing voelde Frank hetzelfde. Vanaf het eerste moment was de liefde tussen hen tastbaar aanwezig en konden ze zich geen leven meer voorstellen zonder elkaar. Het leeftijdsverschil enkel voor de buitenwereld een issue.

Frank zat op dat moment ‘tussen twee huizen’. Het ene al verkocht en het andere nog bewoond door een huurder. Als tussenoplossing had hij een studio gehuurd. Alleen, daar was hij helemaal niet zo veel te vinden. En zo was samenwonen net als hun gevoelens een vanzelfsprekendheid geworden. Toen Frank eindelijk naar zijn huis kon verhuizen was het logisch dat Karen mee ging.

De eerste maanden en zelfs jaren waren niet altijd even evident. Maar de band tussen hen twee kon niet meer stuk. Zag je Frank dan zag je Karen. En zag je Karen, dan zag je Frank. Frank zijn dochters uit zijn eerste huwelijk waren zijn oogappels en hun opvoeding, hun dromen en hun angsten belangrijk voor hem. Ze werden onderdeel van hun liefde. Frank vol trotse verhalen over zijn blonde schone, een zachte vrouw waarbij hij thuiskwam. Karen genietend van zijn zorgzaamheid en rustgevende trouw. Tot de rand van elkaar vervuld, beloofden ze elkaar trouw op hun huwelijk. De liefde tussen hen zo krachtig dat ze beiden er rotsvast van overtuigd waren dat die hen nooit kon verlaten.

Ze konden elkaar lezen, en waren voortdurend samen. Ze waren elkaars allerbeste vriend. Zelf elk op hun werk bleven ze verbonden en stuurden berichtjes of belden elkaar even op voor een banaal gesprekje. Frank vond het geweldig dat ze na al die jaren nog steeds kon lachen om zijn grapjes, Karen bleef overdonderd dat deze geweldige man voor haar had gekozen. Samen met de kinderen die groter werden en hun hondje was het leven zoals het moest zijn.

Ze bouwden hun droomhuis in Melle met een eikenboom in de tuin waaronder ze van het leven genoten. Het werd hun nest vol muziek en warmte waar ze samen oud konden worden. Zo moest het zijn, zo zou het nog lang moeten zijn. Alleen … toen kwam die noodlottige dag.

Dinsdag 30 oktober 2018: Frank is al wakker, terwijl Karen zoals wel meer nog even in bed ligt te snoezen. Om 8u30 komt Frank haar samen met hun hondje Jackie wakker maken. Ze nemen tijd voor elkaar, zoals meestal. Uitkijkend naar hun 3 dagen zee die ze planden om de drukte die ze beiden voelen in het werk even achter hun te laten. Karen belt hem meermaals die dag, maar zonder gehoor. ‘Het was ook echt druk!’ maar toch begint er iets te knagen, het voelt niet juist en Karen beslist naar huis te gaan.

En dan volgt de verpletterende realiteit. Ademstilstand bij Frank ergens in de uren ervoor fataal, bij Karen op het moment dat ze haar grote liefde ziet liggen in de zetel met Jackie boven op zijn borst. Waar haar hersenen en haar lijf de kracht vonden om te reageren weet ze niet, maar ze belde haar vader en zijn dochters. Verschrikkelijk telefoontjes. Hoe kon ze zo veel informatie opnemen, verwerken en laten doordringen?

De volgende uren bleef Karen bij Frank, haar soulmate en de liefde van haar leven. Ze speelde zijn platen en probeerde zo dicht mogelijk bij hem te zijn. Het waren vreemd genoeg mooie uren, daar samen met Frank. Terwijl zijn twee dochters achter het hoekje in de keuken met een glas wijn en vrienden verhalen over hun vader deelden.

Het was een geschenk hun liefde en hoewel Frank er niet meer is, voelt Karen zijn liefde en warme geruststellende woorden nog elke dag. Gelukkig, zegt ze, is alles gezegd tussen ons. Liefde elke dag uitgesproken. Ze voelt hem in de verbinding met zijn dochters, de mooie intense band met zijn vrienden en familie die nog dieper geworden is.

Wat achter haar ligt een warme, immense en intense liefde.
Wat voor haar ligt een vraag waar ze met Frank zijn steun vol veerkracht kan naar uitkijken.
Maar het belangrijkste is wat in haar ligt. Daar zit Frank voor de rest van haar leven, diepgeworteld en onverwoestbaar: een kostbaar geschenk.
Dwars door de vlagen van verdriet blijft hij zorgzaam haar steunen. Dan voelt ze hem, warm en goed als vroeger toen ze kon schuilen in zijn imposante armen. De oneindige dankbaarheid die ze daarvoor voelt geeft haar de kracht om elke dag weer op te staan.

Nele – voor Karen een straffe, mooie madam!