Mijn leven is heel hard getekend door verlies. Met een vertrokken grimas zeg ik tegen mijn omgeving dat mijn expertise daar ligt. Nog nooit werd ik zo overspoeld door verdriet.

Toch klopt het niet helemaal. De laatste jaren kwamen er heel veel nieuwe mensen in mijn leven. Korte ontmoetingen, beginnende vriendschappen en inspirerende momenten. Ook vervlogen vriendschappen vinden hun weg terug. Nog nooit werd ik zo overspoeld door liefde.

Eén van die ontmoetingen was met Vivian. We vonden elkaar online en ik zag haar voor het eerst op een lezing van Manu Keirse. Met haar roze sjaal, lachende ogen vol verdriet en liefde, vond ik haar ogenblikkelijk een mooie vrouw. Haar verhaal is zwaar. Op 11 februari 2005 sloeg bij haar waanzinnig hard het noodlot toe. Haar man, Ido overleed plots aan een hartaderbreuk. Vivian,  op dat moment 41 weken zwanger en mama van een zoontje van twee, gaf twaalf uur later het leven aan een tweede zoon.

Vandaag, in 2017 leeft ze voluit, met de liefde van Ido diep geworteld in haar zijn. Ze draagt die liefde en het bijhorende verdriet als haar roze sjaal rond haar. Haar kinderen dicht bij , elke keer hen kracht gevend bij hun vragen, boosheid en verwardheid.

Ze organiseerde een eerste en een tweede weduwelunch in hartje Gent. Ik mocht deelnemen. In een gezellig kader, ontmoette ik Ine, Wille, Veronique en Sofie. We delen er ons verdriet en ontdekken dat het liefde is dat we delen. We delen er onze bezorgdheden over onze kinderen en ontdekken dat ook dat liefde is dat we delen. We geven er elkaar raad maar gaan vooral mee in de diepte staan. In het waanzinnig zwarte gat voelen we ons even, heel even minder eenzaam. We vinden zelfs schoonheid in het gedeelde verdriet.

De verbindende kracht van Vivian kreeg er een concrete start. De online community groeit. Steeds meer jonge weduwes vinden de weg naar elkaar. Ken je weduwes die op zoek zijn naar laagdrempelig contact? Vertel ze dan zachtjes over Vivian en de krachtvrouwen.  Want ik geloof niet dat de tijd zomaar heelt. Ik ben er echter wel van overtuigd dat deze wonden een hele, hele lange tijd verzorging nodig hebben. En dat is wat de krachtvrouwen wil doen. Als een cirkel blijvend praten en huilen om onze liefde. Een roze cirkel van vrouwelijke kracht. Doorspekt met het oranje van Ido, de grote liefde van Vivian. Ido met zijn oranje haar.

Nele – geschreven 1 jaar, 4 maanden en 23 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.

http://krachtvrouwen.be/

 

 

 

 

 

Het mag nog even: iedereen in je omgeving gelukkig nieuwjaar wensen. En als ik die wensen krijg, kijk ik even verbaasd op en met een geforceerde pop-up glimlach antwoord ik dan stilletjes ‘voor jou ook’.

Het komt absurd over, gelukkige nieuwjaar. 2017, een jaar dat begon met het afscheid van Simonne, de enige grootouder van mijn kinderen die nog in leven was. Geen grootouders, geen papa, wat heeft dat in godsnaam met geluk te maken?

Ofwel let ik er teveel op, of het is gewoon de tijd van het jaar. Op Facebook zie ik verschijnen: ‘Happiness is a choise, not a result’. In mijn buik begint het te rommelen, waar zat de keuze. Maakte ik een keuze?

Ben ik gelukkig vraag ik me af? Nee, helemaal niet. Ben ik dan ongelukkig? Maar nee, ook niet. Ik ben verdrietig, ik ben verward, ik heb geen spoor, geen visie op de toekomst, ik ben moe en ik heb het koud. Maar ongelukkig, ik denk het niet.

Ik begin het meer en meer een vreemd idee te vinden, dat je geluk moet zoeken, gelukkig moet zijn. En dat dat bovendien maakbaar is. Ik hoor het mijn vader in een ver verleden nog zeggen. “Maakt niet uit wat ze doen mijn kinderen, als ze maar gelukkig zijn.” Ik zal het zeker ook al gezegd hebben over mijn twee lieve schatten. Maar klopt dit wel? Wil ik dat ze gelukkig zijn? Natuurlijk hoop ik dat ze gelukkige momenten zullen hebben in hun leven, en dat ze bovenal kennis maken met de liefde (lang of kort, maakt zelfs niet uit). En ik weet dat verdriet en eenzame momenten altijd deel zullen zijn van hun bestaan. Ik luisterde goed naar Manu Keirse die me leerde dat diegene die in staat zijn verdriet te voelen, in staat zijn om echt lief te hebben. Tuur, Louise en ik, we zijn niet bang van ons eigen verdriet, we leven ermee elke dag. In mijn eigen leven is verdriet en rouwen zo aanwezig dat het soms als een vertrouwde sluier om me heen hangt.

Van waar komt het toch? De angst voor verdriet, voor ons gewoon een teken van liefde voor diegene die we graag zien.

Van waar komt het toch? Dat zoeken naar een altijddurend geluk, altijd maar blij zijn? Ik treed Dirk De Wachter (ons eigen Nick Cave) bij als hij beweert dat dit onnatuurlijk is en zelfs gevaarlijk. Ik geloof dat je ongelukkig wordt door het zoeken naar dat geluk. Snap je?

Nochtans een nobel idee, altijd happy, heel de tijd. En in onze medische wereld denkt men daar een antwoord op te hebben. Ik ben daarin heel kritisch geworden. Ik zie mensen rondom me die rouwen, die verdriet hebben, mensen die alleen zijn en eenzaam zijn. Mensen die minder kansen kregen en krijgen. Mensen die minder capaciteiten hebben. En in plaats van een weg te gaan van aanvaarding, van dankbaarheid voor wat we wel hebben, spiegelt men deze mensen voor dat ze gelukkig moeten zijn.

In onze maatschappij krijgen (te) veel psychiaters de taak dit geluk te creëren. (Want enkel psychiaters en  dokters worden terugbetaald door onze maatschappij.) En hun antwoord is in 99% van de gevallen een pilletje dat je dat geluksgevoel, de blijdschap terug moet geven. (Uiteraard weet ik wel dat er een klein percentage bestaat dat gebaat is bij medicatie, maar wees eens kritisch en ga eens ten rade bij de schaarse onderzoeken die hier over gedaan werden.)

Ik geloof dat je er meer aan zou hebben om een weg van aanvaarding te zoeken. Aanvaarden dat het niet elke dag een fijne dag is. Niet thuis, niet op je werk, niet bij je geliefde, niet bij je kinderen.  Aanvaarden van je eigen capaciteiten, je eigen kansen, je eigen omgeving. Psychologen, therapeuten (niet terug betaald in onze maatschappij, begrijp ik geen sikkepit van!!!!) kunnen daarbij helpen. Maar ook familie, vrienden, school of werk zouden daarin een taak kunnen hebben.

Misschien heb ik het meer op filosofen dan op psychiaters. Misschien moeten we meer praten en debatteren in plaats van trachten op te lossen  (Dirk De Wachter is in mijn ogen dan ook meer filosoof dan dokter.) En misschien kan melancholie, verdriet en eenzaamheid soms een troost zijn en een teken van liefde.

Mag ik jullie allemaal iets anders wensen dan een gelukkig nieuwjaar? Dan wens ik jullie een jaar waarin kleine momenten van geluk en liefde je deel mogen vallen. Een jaar waarin elk gevoel zijn plaats mag krijgen. Een jaar vol respect en mildheid voor anderen, en vooral ook voor jezelf.

Nele – geschreven 1 jaar 4 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.