Het mag nog even: iedereen in je omgeving gelukkig nieuwjaar wensen. En als ik die wensen krijg, kijk ik even verbaasd op en met een geforceerde pop-up glimlach antwoord ik dan stilletjes ‘voor jou ook’.

Het komt absurd over, gelukkige nieuwjaar. 2017, een jaar dat begon met het afscheid van Simonne, de enige grootouder van mijn kinderen die nog in leven was. Geen grootouders, geen papa, wat heeft dat in godsnaam met geluk te maken?

Ofwel let ik er teveel op, of het is gewoon de tijd van het jaar. Op Facebook zie ik verschijnen: ‘Happiness is a choise, not a result’. In mijn buik begint het te rommelen, waar zat de keuze. Maakte ik een keuze?

Ben ik gelukkig vraag ik me af? Nee, helemaal niet. Ben ik dan ongelukkig? Maar nee, ook niet. Ik ben verdrietig, ik ben verward, ik heb geen spoor, geen visie op de toekomst, ik ben moe en ik heb het koud. Maar ongelukkig, ik denk het niet.

Ik begin het meer en meer een vreemd idee te vinden, dat je geluk moet zoeken, gelukkig moet zijn. En dat dat bovendien maakbaar is. Ik hoor het mijn vader in een ver verleden nog zeggen. “Maakt niet uit wat ze doen mijn kinderen, als ze maar gelukkig zijn.” Ik zal het zeker ook al gezegd hebben over mijn twee lieve schatten. Maar klopt dit wel? Wil ik dat ze gelukkig zijn? Natuurlijk hoop ik dat ze gelukkige momenten zullen hebben in hun leven, en dat ze bovenal kennis maken met de liefde (lang of kort, maakt zelfs niet uit). En ik weet dat verdriet en eenzame momenten altijd deel zullen zijn van hun bestaan. Ik luisterde goed naar Manu Keirse die me leerde dat diegene die in staat zijn verdriet te voelen, in staat zijn om echt lief te hebben. Tuur, Louise en ik, we zijn niet bang van ons eigen verdriet, we leven ermee elke dag. In mijn eigen leven is verdriet en rouwen zo aanwezig dat het soms als een vertrouwde sluier om me heen hangt.

Van waar komt het toch? De angst voor verdriet, voor ons gewoon een teken van liefde voor diegene die we graag zien.

Van waar komt het toch? Dat zoeken naar een altijddurend geluk, altijd maar blij zijn? Ik treed Dirk De Wachter (ons eigen Nick Cave) bij als hij beweert dat dit onnatuurlijk is en zelfs gevaarlijk. Ik geloof dat je ongelukkig wordt door het zoeken naar dat geluk. Snap je?

Nochtans een nobel idee, altijd happy, heel de tijd. En in onze medische wereld denkt men daar een antwoord op te hebben. Ik ben daarin heel kritisch geworden. Ik zie mensen rondom me die rouwen, die verdriet hebben, mensen die alleen zijn en eenzaam zijn. Mensen die minder kansen kregen en krijgen. Mensen die minder capaciteiten hebben. En in plaats van een weg te gaan van aanvaarding, van dankbaarheid voor wat we wel hebben, spiegelt men deze mensen voor dat ze gelukkig moeten zijn.

In onze maatschappij krijgen (te) veel psychiaters de taak dit geluk te creëren. (Want enkel psychiaters en  dokters worden terugbetaald door onze maatschappij.) En hun antwoord is in 99% van de gevallen een pilletje dat je dat geluksgevoel, de blijdschap terug moet geven. (Uiteraard weet ik wel dat er een klein percentage bestaat dat gebaat is bij medicatie, maar wees eens kritisch en ga eens ten rade bij de schaarse onderzoeken die hier over gedaan werden.)

Ik geloof dat je er meer aan zou hebben om een weg van aanvaarding te zoeken. Aanvaarden dat het niet elke dag een fijne dag is. Niet thuis, niet op je werk, niet bij je geliefde, niet bij je kinderen.  Aanvaarden van je eigen capaciteiten, je eigen kansen, je eigen omgeving. Psychologen, therapeuten (niet terug betaald in onze maatschappij, begrijp ik geen sikkepit van!!!!) kunnen daarbij helpen. Maar ook familie, vrienden, school of werk zouden daarin een taak kunnen hebben.

Misschien heb ik het meer op filosofen dan op psychiaters. Misschien moeten we meer praten en debatteren in plaats van trachten op te lossen  (Dirk De Wachter is in mijn ogen dan ook meer filosoof dan dokter.) En misschien kan melancholie, verdriet en eenzaamheid soms een troost zijn en een teken van liefde.

Mag ik jullie allemaal iets anders wensen dan een gelukkig nieuwjaar? Dan wens ik jullie een jaar waarin kleine momenten van geluk en liefde je deel mogen vallen. Een jaar waarin elk gevoel zijn plaats mag krijgen. Een jaar vol respect en mildheid voor anderen, en vooral ook voor jezelf.

Nele – geschreven 1 jaar 4 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.