Eenzame grassen wuiven wit ijzel door onze verstilde tuin. Siergrassen, ooit door Tas gepland. Sierlijk, maar bekoren doen ze niet. De mist en de nevel dolen ongezouten, eenzaam over de akkers achter ons huis. IJsbloemen, geboren voor dag en dauw benevelen mij, zolang deze eindeloze winter duurt.

Onwezenlijk, oneindig stil als een ijzige koude mist.

Het nieuw jaar staat voor de deur. Winkels en slogans schreeuwen het uit. ‘De tijd gaat altijd en alleen maar vooruit.’ Een schril contrast met mijn gevoel. Een bevreemdende gevoel alsof ik meespeel in een toneelstuk van Bertold Brecht. Mijn lichaam beweegt, als door een poppenspeler geleid, de dag door. Straks valt de nacht, donker en onomkeerbaar over de laatste dag van 2016. Misschien is het allemaal een grote nare droom, iemand speelt een spel met ons.

Onwezenlijk, oneindig stil als een ijzige koude mist.

Wat als mijn leven met Tas alleen maar een mooie droom was? Krampachtig vasthouden van herinneringen. Ga niet weg! Kom terug! Hoe kan ik 2016 loslaten als ik nog in de jaren ervoor leef?

Onwezenlijk, oneindig stil, een ijzige koude mist. Tas is nog steeds vermist en ik dus ook.

Nele – geschreven de laatste dag van 2016 – 1 jaar, 3 maanden en 23 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.

Gemis was groot,
zat in de weg,
hinderde het ademhalen,
ontnam mij lucht en ruimte,
hield me aan de grond.

Ik jaag je weg! riep ik kwaad.
Doe maar! zei Gemis.
Het haalt niets uit.
O nee? riep ik gebeten.

En ik joeg wat ik kon,
werkte mij in het zweet,
schreef en schrapte,
zeulde en zielde,
zwoegde tot de avond.

Yes! dacht ik.
De leegte werd vandaag gevuld,
Gemis is weg!

O ja? vroeg Gemis meteen.
Geert De Kockere