Herdenken … ik worstel al de hele dag met dat woord.

Her-denken, als in… we zullen er nog eens aan denken? Zonder afbreuk te willen doen aan allen die vandaag iets moois legden op het kerkhof, of een extra kaarsje brandden, … Ik vind het zelf gewoon bizar om deze ene dag eruit te halen. Ik krijg het niet goed uitgelegd hoe Tas (maar ook zoveel anderen) gewoon in me zitten. Iemand zei me: ‘ik lees je blog Nele en soms denk ik. Laat het los!’ En dan ben ik met verstomming geslagen. Wat loslaten? Tas zijn liefde, ons leven, zijn dood, … ? Mijn  vader, mijn roots. Loslaten ik zou niet weten hoe dit moet. Ik denk ook niet dat ik dat wil. Alleen dat zegt niets over mijn toekomst, over hoe ik stappen neem, hoe ik terug liefde probeer te vinden, hoe de kinderen lieve, leuke en ja ook blije kinderen geworden zijn. Dit zegt niets over hoe ik wel gewoon leef. Ik krijg het niet uitgelegd dat het niet of, of is maar én, én. Het wil niet zeggen dat ik niet kan lachen of me elke avond in slaap huil. Nora McInerny lukt het beter in haar TED-talk. (Ik zet het filmpje hierbij, duurt maar 4 minuten, echt de moeite!). Her-denken dat doe ik eigenlijk elke dag.

Her-denken… , als in opnieuw uitvinden? Opnieuw denken. Dat doe ik ook. Heel de tijd. Ik vind gesprekken uit en ik voer gesprekken. Dagelijks met Tas, vaak met mijn vader, soms met Simonne of Saskia of Caroline. Soms stil en soms zelfs luidop. Dan vind ik uit wat ze zouden zeggen. Soms troostend, soms liefdevol, soms heb ik zelfs ruzie met Tas. Zoals die keer dat ik weer brood was vergeten, want echt Tas dat is jouw job. Sommige dagen zijn het zelfs geen gesprekken, maar gewoon een soort gevoel dat even binnensluipt, een aanwezigheid, een blik. En nee, ik ben echt mijn verstand niet verloren! Het is gewoon iets dat ik doe. Een kast kraakt en ik voel dat als een aanwezigheid. Of de zon schijnt op een bepaalde manier binnen en ik voel één van hen. Ook dat werd al meermaals aan me gevraagd. Denk je nog veel aan hem? ‘Tuurlijk, ik babbel elke dag met Tas’. Eerlijk. Dat durf ik alleen rechtuit te zeggen aan diegenen die me al wat kennen en me niet direct voor zot verklaren.

Her-denken … als in je bent niet alleen, we denken met velen aan hen. Want het is wel mooi natuurlijk dat we deze dag hebben. Ik kreeg een lief berichtje van een attente buurvrouw die zelfs in deze tijden even de moeite doet. Dank je wel, doet deugd, vooral omdat ik veronderstel dat ze dan ook even aan hem dacht. Want dat zou het ergste zijn, dat ik de enige ben die aan hem denkt. Absurd natuurlijk. We zijn met velen. ‘Lach, noem, vergeet me niet … zo staat het geschreven en dat is wat we doen. Moeilijker wel in een tijd dat je elk in je huis zit en niet kan of mag samenkomen. Want die verhalen delen, dat mis ik toch enorm.

Vandaag was ik dan toch aan het her-denken. Dus ik draaide het om. Als in ‘zij denken vandaag aan ons’. Misschien vieren de doden vandaag een groot feest, speciaal aan ons te denken. Ik stelde me voor hoe al die dierbare doden samen zaten. Eén grote tafel met z’n allen er rond, want als je al dood bent dan tellen de corona-regels niet meer. Bourgondische tafel vol lekkers en iedereen lacht en vertelt over de levenden. Ze halen herinneringen op aan vroegere tijden, toen we nog samen waren. Ik zie Caroline lachen met mijn vader en verhalen opdissen van toen we 16 waren. Ze vertelt een beetje teveel, hopelijk blijft hij erom lachen. Mijn moeder zit aan zijn zij, misschien stelt ze hem gerust. En mijn nonkel Werner is samen met Tas aan het nagenieten van een verhaal over het trouwfeest van zijn zoon. Simonne zit stilletjes te genieten met haar eigen moeder aan haar zij. Ze zijn met velen, veel te snel komen er gasten bij. Maar het is daar een geweldig feest dat herdenkingsfeest. Vol verhalen, vol hoop, zonder angst en vooral met elkaar.

Ik ben niet religieus, toch vond ik dit zo een mooie gedachte. En eerlijk … ik ben een beetje jaloers. Zo een feest! In gedachten was ik er alvast bij.