overspoeld worden …
Overspoeld worden is wat er van je overblijft als de zee zich over je heen stort. Doorweekt dus. Onherkenbaar, machteloos, radeloos, eindeloos alleen. Een kleine zandkorrel die een beetje zee wordt.

Lieve, lieve, lieve Tas
Ik verdwaal in mijn gevoelens. Mijn verdriet voelt als de golven van de zee, soms eb maar vooral vloed
…

Kris, Tas, Tass’n, Monsieur, Papa, Lief, Schat, je hebt vele namen die ik allemaal in mijn hart bewaar. Je wou zo graag gezien worden Tas, het zo goed doen voor iedereen. En weet je wat? Je was ook echt graag gezien. Warm, joviaal, altijd klaar om te helpen en te luisteren. Ons netwerk is groot, heel groot, de vrienden ontelbaar.

Ik beloof je Tas ik zal niemand loslaten.

Louise, Tuur … toen jullie geboren werden. Dat was het mooiste moment in papa zijn leven. Jullie zien opgroeien vond hij geweldig. Samen spelen, knutselen, knuffelen, voetballen en heel, heel, heel hard supporteren voor de beste club van het land.

Ik beloof je Tas ik zal hel goed voor ze zorgen. En ik wordt vanaf nu ook gewoon blauw-zwart supporter.

Ons leven samen Tas was kort, veel te kort. We waren nog maar net begonnen. Het was intens, we hebben elkaar gezien, gehoord en gevoeld op de mooiste momenten in ons leven maar ook op de meest kwetsbare momenten. We waren op zoek om over de doorns heen de rozengeur te vinden.

Ik beloof je Tas ik zal die rozengeur blijven vathouden.

Je wou zo graag leven Tas. Dit ongeluk smaakt wrang en is ondraaglijk. Ik mis je. Ik mis je lijf dat mij en de kinderen knuffelt en kietelt, plaagt en verwarmt (je was mijn stoofke in bed), ik mis je oren die luisteren totdat mijn woorden op zijn, ik mis je handen die elk mankementje aanpakken, ik mis je armen die ons vasthouden, ik mis je ogen die ons zien zoals we zijn, ik mis je mond om te kussen. Ik mis je.

Ik beloof je Tas, hoe moeilijk leven ook zal zijn zonder jou. Ik zal proberen vertrouwen te hebben dat als de storm gaat liggen het strand bezaaid zal zijn met schelpen en stenen. We zullen elke herinnering koesteren.

Maar nu nog even niet. Nu sterf ik zelf een beetje.
Ik laat je nooit meer los.
Ik mis je.

Nele – geschreven 10 september 2015 (2 dagen na die noodlottige 8 september 2015)