Soms als we in bed lagen en ik nog allerlei dingen wou vertellen vroeg je me zachtjes: ‘zijn je woorden alsjeblieft op voor vandaag?’ Je was moe en je wou slapen. Tas had ergens eens gelezen dat vrouwen meer woorden hebben dan mannen en dat die op moeten zijn op het einde van de dag. Nu je er niet meer bent Tas krijg ik ze niet kwijt. Ze borrelen op dag en nacht. Slapen gaat vaak niet. Waar moet ik nu met die woorden naartoe …
Ik twijfel al een paar weken of ik een blog zou starten. Een blog over rauwe rouw. Een blog over gemis. Een blog over angst voor de toekomst. Een blog ook over onze kinderen, hoe ze nu moeten opgroeien zonder jou.
Ik twijfelde, want we hadden samen ooit een gesprek over internet en privacy en vooral over de privacy van onze kinderen. Hoe zouden we het zelf gevonden hebben. Opgroeien en merken dat onze ouders van alles over ons op het net hadden gegooid. Want dat plakt. Dat hebben we geleerd.
Ik heb beslist toch deze blog te starten. Omdat ik de toekomst niet kan zien en vandaag voel dat ik dit nodig heb. Even twijfelde ik of ik de namen van onze kindjes zou veranderen. Maar dat gaat niet. Het zou voelen als een ontkenning. We gaven ze samen die namen. Tuur en Louise. Zij zijn het die me vandaag overeind houden, die ervoor zorgen dat ik uit bed stap en de dag aanvang. Zij zijn mijn enigste bestaansrecht op deze wereld.
Elke dag kijk ik vol ongeloof naar die twee en ben trots op hen dat ze de ongelooflijke kracht hebben om elke dag opnieuw te leven.
Nele – geschreven 91 dagen na die noodlottige 8ste september 2015
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song,
I tought that love would last for ever. I was wrong.
uit: funeral blues van W.H. Auden
overspoeld worden 