Hoe gaat het nu met jou? Een vraag die ik af en toe te horen krijg. Nog niet zo lang geleden vond ik dat een gruwelvraag. Toch voelt het nu niet meer zo. Tijd, … dan toch geholpen. Vandaag op de bots kwam ik weer iemand tegen die het opmerkte: wat lang geleden dat je iets schreef. Zou het er iets mee te maken hebben?

Kan het dan toch? Dat als de storm wat gaat liggen … we verder leven zonder hem? Klopt niet helemaal die zin, ik leef verder met hem. Soms zit Tas diep verscholen, soms gewoon zichtbaar aan de oppervlakte. Alleen het is geen overleven meer. Ik durf terug zeggen dat ik leef.

Hoe gaat het nu met jullie? We hebben ze gevonden, die manieren om te leven. Gewoon al lachend tegen Tuur: echt dat heb je van je papa! Of mmm Louise hij is helemaal trots op jou. Zomaar gewone conversaties geworden zonder tranen. Praten over dood, want dat is deel van ons bestaan.

Hoe gaat het nu met jullie? Super. Ik heb veerkrachtige en zelfredzame kinderen. Ze zorgen voor elkaar. Genieten van hun vrijheid als ze eens alleen thuis moeten blijven. Weten de weg naar huis en kunnen perfect omgaan met de flexibiliteit die ik hun vraag. Ze maken zelfs soep voor ik thuis kom in onze nieuwe soepmaker. Elk om beurt, want het is geen opgave, nee hoor soepmaken is fijn.

Hoe gaat het nu met jou? Goed, heel goed zelfs! Ik heb een nieuwe job. Tja, nieuw? Nu toch ook al een halfjaar. Tijd blijft vreemd, is dat dan lang of kort? Geen flauw idee, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Niet evident, voltijds, vol uitdagingen ook, … maar ik geniet van het nieuwe, van het bijleren, van het netwerken, van het verkennen van nieuwe sectoren, van het omdraaien van problemen naar mogelijkheden. De ene dag al wat meer dan de andere.

Hoe gaat het nu met jou? Heel goed. Ik heb de techniek aan mijn kant en in online shoppen was ik altijd al goed. Voor alles bestaat een app! En ik ben fan. Want op die babysitapp vind ik zelfs iemand overdag voor mijn zieke dochter, en de boodschappen voor morgen die deed ik net al online.

Hoe gaat het nu met jullie? Goed! Fijn! We weten wel dat eb en vloed deel zijn van ons bestaan. Maar we leven. We voelen het tot in de kleinste vezels. Tot daar waar het gemis en het verdriet ook zitten. Een bestaat naast elkaar!

Zoals een vriendin van Tas me dit weekend meegaf: dit is wat hij zou willen. Dat jullie leven!

Nele, geschreven 4 jaar en bijna 2 maanden na die 8ste september 2015.