Het is drie jaar geleden dat ik mijn eerste blogbericht schreef. Mijn manier om het teveel aan woorden in mijn hoofd kwijt te geraken. Mijn manier om gevoelens en overladen emoties een plek te geven. Mijn manier om contact te blijven voelen met mijn buik en hoofd, zonder gek te worden van gemis en verdriet. Ik schrijf ook tegen het vergeten, want mijn wereld verdraagt geen vergeten meer. Ik ben al zoveel kwijt. Waardevol verleden dat ik nooit zal loslaten.

‘Geef het tijd’ is een zinnetje dat ik haat. Ik heb het zo vaak gehoord en de hoop van de ander dat het mij zou helpen was tevergeefs. Want ik leef in een tussentijd, en wat moet je dan doen? Tussentijden, tussenwereld een mythische plek die doet denken aan elfen en zelfs Bijbelse taferelen. Waar je keuzes kan maken tussen het éne en het andere. De overgangsplek tussen het aardse en het hemelse. Een helse plek ook, wanneer ik niet meer weet wat boven en wat onder is. Wat goed en wat slecht is. Wat vooruit en wat achteruit is.

Och, wat zou ik graag écht tussen de tijd vertoeven. Me er helemaal tussen wringen, tussen de tijd gaan. Doen wat onmogelijk is, op zoek naar hem. Op zoek naar het geluid van zijn stem, de zachtheid van zijn handen, de smaak van zijn kussen. Dan wordt tussentijd het mooiste wat er is. Of wil ik dan weer achteruit?

De tijd is meedogenloos en gaat alleen maar vooruit, telkens weer vooruit, nooit eens achteruit. Schoorvoetend moet ik toegeven dat ik het overleven toch weer afwissel met leven. Het voelt soms als verraad aan dat waardevolle leven dat er nu niet meer is. En toch verschijnt het vaker in mijn gedachten. Leef! Als ode aan hem! Want wat morgen brengt weet niemand.

Ik koos ook voor een tussentijd in het werken. KrisKras, waar ik lang en graag vertoefde afgesloten. Dit loslaten niet eens zo moeilijk. Op zoek naar ‘ground zero’, een bodemnulpunt vanwaar ik opnieuw kan opbouwen. Opbouwen wie ik ben, wat ik doe, waar ik voor sta. Ook hier kan ik naar de éne en de andere kant gaan. De paradox tussen tijd nemen en de tijd die dringt verscherpt en versplintert me soms. Angst om het onbekende is ook mij niet vreemd. Maar, ik laat het toe en krijg, vreemd genoeg, steeds meer vertrouwen in mezelf.

In de brede maatschappij lijkt het wel of heel ons land zich dezelfde vraag stelt. Dringt de tijd? Of hebben we nog voldoende? We zitten duidelijk met z’n allen in een tussentijd. En dezelfde verlammende angst voor verlies komt te voorschijn. Angst om te verliezen. Al gaat het hier dan vaak over verlies van dingen, van spullen, van geld en van status. Ik voel aan de lijve wat in de plaats komt: mogelijkheden, rust, gezondheid, mijn gezin en kwaliteit. Dat zijn de antwoorden die ik krijg in deze tussentijd.

Want als dit alles me één ding leerde dan is het wel dat het de kleine dingen zijn die het grootste zijn.

PS: deze tekst beoogt geen enkele politieke doelstelling, ik werd er niet voor betaald om hem te schrijven en niemand oefende ook maar enige druk op me uit. (Teveel op facebook reacties van mensen gelezen :-))

Nele – geschreven 3 jaar, 4 maanden en 29 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.