Lang geleden dat ik hier was. Ik twijfelde zelf even om deze blog af te sluiten. Na meer dan 4 jaar merkte ik dat de titel en de ondertitel kan omgedraaid worden. Het overspoeld worden maar af en toe eens.

‘An unexamined live is not worth living’ leerden we van Socrates. Ik denk veel na over mijn leven, en de betekenis ervan. Net na de dood van Tas was ik gebroken, dreigde ik soms te verdrinken in de waanzinnige golven van verdriet die me overspoelden op onaangekondigde momenten. Soms wou ik gewoon breken, zodat de wereld kon zien wat een waanzin die gevoelens waren. Dat gebeurde echter niet. Geen enkele keer echt. Ik bleef recht staan en vond kracht in mezelf, ondersteuning van mijn omgeving, in mijn sterk netwerk en vond waarden die belangrijk waren.

Ik ben niet rijker zonder Tas, in tegendeel ik ben nog steeds armer. Maar ik ben wel sterker. De veerkracht in mezelf weet ik te vinden, mijn vrienden spreek ik gemakkelijk aan als het moeilijk dreigt te worden en vooral die waarden waar ik voor wil staan zijn een steun elke dag opnieuw.

Iets meer dan 4 jaar hangt hier nu een blaadje uitgescheurd uit een tijdschift aan de radiator. ‘Enjoy the little things, because one day you look back and realize they were the big things’. Dat doe ik! Ik vertraag vaak, kies dan toch weer om minder te werken, ga op zoek naar geluk en liefde en geniet ervan met volle teugen. Schoonheid zien en apprecieëren is er ook eentje. Verse bloemen in mijn huis. Een mooi boek of gewoon een opgeruimd huis. Mooie momenten vieren, herinneringen koesteren. De belangrijkste blijft echter de ‘liefde’. Graag zien staat met stip op nummer 1. Ik zeg het vaak tegen mezelf: belangrijke zaken belangrijk houden en die kleine ongemakken zijn gewoon maar bijzaak. Genieten van elk mooi gebaar, van elke telefoontje, elke aanraking en elk klein berichtje. Ik omschrijf het graag als leven in extra-time.

Ik voel nog wel eens de vervreemding van het eerste jaar waar ik met verbazing keek naar de wereld die andere dingen belangrijker vond. Een wereld die voorbijraasde en waar prestatiedrang, geldingsdrang en kleine futuliteiten op nummer 1 stonden. Een wereld waar ik me niet meer in thuis voelde. Langzaamaan vond ik mijn weg terug naar de wereld, maar ik weigerde mijn waarden los te laten en vond in die zoektocht zoveel mooie mensen die ook zo keken.

Vandaag, in corona-tijden, zie ik de vervreemding toeslaan bij zovelen. Zie ik hoe mensen vertragen, hoe ze op zoek gaan naar hun eigen krachten. Hoe ze anderen nodig hebben als ondersteuning (die whatsapp-groepjes zijn zo belangrijk!!).  Hoe mensen op zoek gaan naar hun persoonlijke waarden en naar gedeelde waarden. Hoe belangrijke zaken belangrijk worden. Hoe de kleine dingen voorrang krijgen.

Ik weet uit ervaring dat we kracht hebben om dit te overleven. Want het wordt overleven, al weet ik ook uit ervaring dat na overleven, leven ook wel weer komt. En we zullen niet rijker worden, maar armer. Er zullen mensen zwaar getroffen worden. Maar misschien worden we met z’n allen wel sterker.

In tussentijd wens ik jullie veel sterkte en hoop dat jullie kracht vinden.

Nele – geschreven 4 jaar – 6 maanden en 13 dagen na die verschikkelijke 8ste september 2015