en die komt… elke avond (tenzij het niet anders kan).
Ik heb een zus en een schoonbroer en die staan naast me … elke keer weer.

Ik vertel hen hetzelfde verhaal. Opnieuw en opnieuw en opnieuw….
Soms voel ik me schuldig dat de dialoog te veel monoloog wordt.
Dat de verslagenheid te moeilijk om te dragen zal zijn.
Dat naast me staan een ondankbare job is.

Ze planten hoop in ons.
Ze maken tijd voor ons.
Ze geven ons letterlijk en figuurlijk voedsel.
Ze doen ons denken.
Ze laten ons niet alleen.

Ik krijg kaarten en brieven.
En dan neem ik me voor dat ik zal antwoorden, maar gek, dan weet ik niet wat ik moet schrijven. Aangekomen? Ja hoor aangekomen. In onze brievenbus en in ons hart.Ik krijg steun van mensen die ik nauwelijks ken, een hoofdknik of een blik van herkenning. Regelmatig staat op de drempel een soepje met een opbeurende tekst. Ik krijg berichtjes via Facebook en (on)verwacht bezoek. Al deze gebaren …

Ze helpen de ijzige kou even verdwijnen.
Ze geven het verdriet een plek en bestaansrecht.
Ze maken het leven even draaglijker.

Duizend maal dank, ik kan jullie nooit teruggeven wat jullie ons geven.

Nele – geschreven 5 maanden en 23 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015