Ik leef al heel mijn leven met de dood rondom mij. De dood is altijd aanwezig geweest. In mijn nabije omgeving wordt niemand echt oud. Sommigen gaan bitter jong van me weg.

Ik heb er nooit echt over nagedacht, de dood was gewoon sluimerend (en soms heel pertinent) aanwezig. Ik stond stil bij doodgaan van anderen, maar niet bij mijn eigen dood. Ik kon me voorstellen hoe ik samen met Tas oud zou worden. Wij, zouden dan – de vervelende irritante kwalen die bij oud worden horen- weglachen en genieten van elkaar. Geleerd uit onze fouten zouden we niet meer zo snel kwaad worden en de stiltes laten. We zouden vanzelf traag worden in alles wat we doen.

Nu denk ik vaak na over mijn eigen dood. En ik ben niet bang.

Net na 8 september stortte een vliegtuig neer met vakantiegangers uit Egypte. Ik wou graag ruilen met die mensen. Wij vieren samen in het vliegtuig. Misschien nog net beseffend dat het einde eraan kwam. Met een blik kunnen vertellen dat Tas het beste was dat me overkomen was ondanks en dankzij alles. Onze kinderen in onze armen. En dan gedaan!

Hard natuurlijk, te hard voor de buitenwereld. Weet ik wel!

Over de dood heb ik wel geleerd dat we niet te kiezen hebben. Wie wil leven kan gewoon, zomaar dood gaan. En wie dood wil zijn kan daar echt niet zomaar voor kiezen. Dat recht wordt zwaar bediscussieerd. Niet enkel door professionals, maar ook door nabestaanden en geliefden.

Vandaag leef ik, ook al is dat geen keuze. En dus probeer ik er het beste van te maken. Er zijn voor de kinderen, iets betekenen op mijn werk en vooral veel kleine stappen zetten.

Toch sluimert er een verlangen. Een verlangen om al ouder te zijn. Misschien al grootmoeder, in ieder geval een klein beetje een gevoel van ‘het is af’. En dan mag ik misschien gaan. Dan kan ik misschien toch kiezen.

Nele – geschreven 5 maanden en 25 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015

Hoe kan ik ademen
met je dood als een brok
in mijn keel?
Hoe kan ik lachen
nu het onherroepelijke vonnis
mijn mond verzegeld heeft?

In een houten kist
gaat de toekomst
tot ontbinding over.
Ik voel hoe ik langzaam
maar zeker bevries.

Toch blijf ik ademen.
Toch lach ik, oudergewoonte.
En dat is misschien
het ergste van alles.

Hanny Michaelis