Ik ben me al heel mijn leven heel bewust van het feit dat ik veel heb. Ook mijn kinderen krijgen veel te horen dat ze het goed hebben in deze wereld, en hoe klein ze ook zijn het besef daarvan is groot.

Nu komt het soms op me af … al dat hebben … al die dingen…
Ik wil alles inruilen voor één ogenblik. Eén aanraking.

Tas en ik hadden het er vaak over. Hoe onze buurt ons kon ondersteunen, hoe we hier veel nieuwe vrienden kregen. We hadden het vaak ook over delen, en een maatschappij waarin we niet alles moeten hebben. Tas was van plan een ‘little free library’ te maken voor de wijk.

Een kleine bibliotheek, een kastje, voor ons huis. Met daarin boeken, voor iedereen. Boeken om te delen. Een bibliotheek waar je een boek mag uithalen op voorwaarde dat je er een ander insteekt. Een kleine bibliotheek voor de wijk.

Ik contacteerde een beschutte werkplaats die een prachtexemplaar voor me maakte (we zullen het ooit nog wel wat pimpen). En gisteren realiseerden we deze droom. Ter ere van Tas.

De kinderen deden hun best en eerlijk: ook voor mij was het even slikken om weg te geven. Maar eens je dit doet werkt het bevrijdend. We staken er onze mooiste romans en kinderboeken in. Want, zo vertelde ik de kinderen, het is niet de bedoeling dat je er boeken insteekt die je liever kwijt dan rijk bent. Nee, het is de bedoeling dat je er boeken insteekt die je graag wilt delen. Boeken die je de moeite waard vind om te delen, boeken die je raakten, boeken die iets betekenen. En ik ben reuze fier op mijn schatten die de boodschap helemaal verstonden.

Louise, Tuur en ikzelf kregen sinds het verlies van onze lieve Tas heel veel steun van onze buurt, van deze warme omgeving. Zo doen we graag iets terug!

Tas, voor jou zal ik de rest van mijn leven proberen alles te delen dat ik heb. Want eigenlijk was jij ons kostbaarste bezit. Als wij verder kunnen zonder jou. Dan kunnen we verder zonder het enigste bezit.

Nele – geschreven 8 maanden en 4 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015