Soms wou ik dat het niet was afgeschaft, dat het wel nog gebruikelijk was, om rouwkleding te dragen. In vervlogen tijden was dat normaal, nu zie je enkel nog tijdens sportwedstrijden dat er wel eens een rouwbandjes worden gedragen. Als teken van respect voor de overledene, als teken van medeleven voor de nabestaanden, als teken van ‘ik mis je’.

Ik snap het ook wel dat het is afgeschaft en toch. Het dragen van rouwkledij hoorde erbij, in alle culturen al van sinds het steentijdperk. Ik geef alle instituten de schuld van het verdwijnen hiervan. De strakke regels van religies en overheden stroken niet met het individuele, unieke rouwen dat bij iedereen verschillend is.

De functie van het dragen van rouwkleding wordt vaak omschreven als een soort communicatievorm. Om te tonen aan de buitenwereld en de omgeving dat iemand verdriet heeft. Dat er een ‘periode’ is van rouwen.

Ik denk dat het veel verder gaat dan dat.

Ik voel me voornamelijk met de rouwsluier verbonden. Ik snap die sluier volledig. Zo voel ik me: gehuld in nevelen. Als een rookgordijn hangt het verdriet rondom me, het verdwijnt nooit. Het plakt als een lens op een oog, onzichtbaar voor de buitenwereld. Soms ben ik het gewoon en voelt het vertrouwd, soms valt het in al zijn zwaarte op me.

Ik laat die zwaarte niet altijd toe. Dat zou niet gaan. Ik zou niet eens meer kunnen rechtstaan. Maar soms, als ik alleen ben, kan ik het niet meer tegen houden. Dan nemen de sluiers me over. Dan wordt ik als in een magische film omgeven door zwarte nevel die al mijn verdriet bundelt. Het vreet energie, maar ik kan ook niet zonder.

Die sluier, die nevel, die zegt: ‘Tas ik mis je!’ ‘Tas ik kan niet zonder je leven!’ ‘Tas kom terug!’

Nele, geschreven 8 maanden en 21 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015