10.000 luchtballonnen kleuren de hemel blauw,
10.000 luchtballonnen zijn op weg naar jou!

Op school konden de kleuters van de tweede kleuterklas vorige week wensen opgeven voor de wensboom. De wens die je deed moest voor anderen zijn. Terwijl Louise barbiepoppen in de klas wenste voor haar vriendinnen en dus stiekem ook voor haarzelf, wenste hij 10.000 luchtballonnen zodat die naar Louise haar papa konden opstijgen.

En de juffen, die zichzelf als doelstelling hadden gegeven alle wensen uit te laten komen, die gaven deze week (en ook nog volgende week) het beste van zichzelf. Overnachten met 40 kleuters, verkleed naar school komen en ja hoor barbiepoppen in de klas. Het komt allemaal uit. En hij wenste dus die luchtballonnen voor Louise en haar papa.

Dus ook dat moest uitkomen.

Daar stond ik dan vandaag. Diep ontroerd tussen 40 kleuters, samen met Tuur op een mooie plek op school. Daar waar de appelboompjes groeien, de appelboompjes  die Tas twee jaar geleden voor de school in de grond stak.

Daar stonden we dan vandaag. Tussen veel mooie ballonnen onze tranen weg te slikken. Aan elke ballon een kaartje met een tekening. Op die van Tuur stond: ‘voor papa! papa war ben je tog’. Hij zal deze zomer wat spelling moeten oefenen, maar de boodschap is duidelijk.

Daar stonden we dan vandaag. Met onze gedachten ver boven de hemel terwijl al die ballonnen voorbij de wolken vlogen. Op weg naar Tas.

Oh Tas, kon je ze maar zien. Kon je ze maar aanraken. Kon je onze boodschappen maar lezen. We missen je, elke dag meer.

Dank je wel lieve kleine man voor je wens, dank je wel lieve juffen, dank je wel lieve kindjes,… Het was een prachtig, ontroerend moment.

Nele – geschreven 9 maanden en 16 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015