Op een dag zoals vandaag wordt het alweer duidelijk hoe kwetsbaar een leven is, hoe broos het lichaam, en hoe kort ons bestaan.  Dan weet ik weer dat in deze nanoseconde dat we op de aarde zijn we moeten genieten en leven. Elk uur omarmen.

Op een dag zoals vandaag wordt het alweer duidelijk dat memmen over kleine dingen, toegeven en zagen over kleine ziektes en ongemakken het niet waard zijn om te doen. Dat het respectloos is naar anderen die zware ziektes eervol dragen. Zij die zonder klagen uitkijken naar morgen.

Op een dag zoals vandaag wordt het alweer duidelijk dat de kinderen die Tas me heeft geschonken het belangrijkste zijn in mijn wereld. Dat ik hen moet koesteren, liefhebben en aandacht schenken.

Op een dag zoals vandaag word ik toch opnieuw geconfronteerd met peilloze eenzaamheid, rauwe rouw en mateloos verdriet. Dat als  je je liefde moet afgeven aan de dood dit enkel vertaald kan worden in onmenselijke pijn.  Op een dag zoals vandaag voel ik het niet enkel bij mezelf.

Op een dag zoals vandaag kan ik het mama-zijn niet helemaal aan en toch … vandaag heb ik het gevonden. De sluitingsuren. Ik las het bij een mama die alleen- na de dood van haar grote liefde – voor de kleintjes zorgt. Ik vond het een geweldige vondst en het deed me aan haar denken.

Aan zij, waarvan we vandaag afscheid namen. Aan zij, die zonder klagen haar ziekte droeg, al jarenlang. Aan zij, die geliefden in diepe wanhoop achterlaat. Aan zij, die oplossingen vond voor problemen. Ik durf te denken dat ze sluitingsuren voor mama’s ok zou gevonden hebben.

Dus vanaf nu kunnen de kinderen alles vragen aan mama, maar heel soms is het loket gesloten. En dan moet je je vragen opsparen. En ‘restaurant mama’ heeft ook openings- en dus ook sluitingstijden.

Nele – geschreven 9 maanden en 10 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.