Het einde van een schooljaar … niets bijzonders … het herhaalt zich elk jaar eind juni.
Het einde van een schooljaar … iets bijzonders… voor elk kind dat weer voelt dat het groter wordt en een stap gezet heeft in de wereld.

Het einde van een schooljaar … iets heel bijzonders … voor mij.
Het was hevig voor mij, het begon verschrikkelijk op de dag dat we eigenlijk samen zouden gaan luisteren en deftig kennismaken met die nieuwe juffen. Tas heeft het niet meer mogen meemaken. En sinds dan kwam het woord ‘alleen’ vaak voor. Alleen beslissen of Tuur beter wel of niet nog wat extra ondersteuning kan gebruiken. Alleen naast Tuur zitten terwijl hij huiswerk maakt. Alleen schoolfoto’s mooi vinden. Alleen beslissen of Louise niet beter eens een dagje thuisblijft van de kleuterklas. Alleen beslissen, alleen schoolrapporten tekenen, alleen trots zijn op wat die kleintjes verwezenlijkten, alleen zien dat ze niet meer klein zijn, maar groot worden. Alleen zwemzakken vergeten, alleen turnkleren snel uit de was vissen, alleen boterhammen smeren, alleen …

En elke dag opnieuw dacht ik, gewoon even doorbijten, gewoon even deze moeilijke periode door. En nu valt het weer in zijn volle zwaarte op mijn schouders. Dit alleen is voor altijd. Want geen mens kan even trots zijn op zijn zoon als een eigen vader. En geen mens kan even vertederend kijken naar zijn dochter als een eigen vader.

Het einde van een schooljaar … iets heel bijzonders … voor Tuur en Louise.
Ook voor hen was het loodzwaar. Werken, leren, lachen en spelen, … terwijl je hoofd soms te vol zit. Elke dag opnieuw present zijn, terwijl de nachten te kort waren. Elke morgen rukten ze zich los van uiteindelijk-toch-in-slaap-gevallen-in-mama’s-bed om zich weer tussen klasgenootjes een plek te zoeken. Er was te weinig pauze, soms te weinig ademruimte. Ze deden het met verve! Ik ben zo fier dat ze het beiden haalden, zonder al te grote kleerscheuren.

Ook zij beginnen het te beseffen. Ook volgend jaar zal het zonder papa zijn, en het jaar daarna, en het jaar daarna en dat daarna. Elke keer zullen er momenten zijn waarop we hem verschrikkelijk missen. Honderden grote momenten zoals een vaderdag zonder papa, een oudercontact alleen, een sportdag zonder opscheppen tegen Tas, een afstuderen van de kleuterklas en een lentefeest met z’n drieën. Duizenden kleine momenten zoals ik heb 97/100 voor mijn tafels, en ik kan mijn veters strikken,…

Het einde van een schooljaar … het begin van een grote vakantie … voor ons alledrie.

We hebben er nood aan, we zijn behoorlijk moe.
We hebben er schrik van, we zijn behoorlijk incompleet.

Nele – geschreven 9 maanden en 22 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015