Hey meneer & mevrouw Janssens,

Jullie waren op de uitvaart van Tas, uiteraard, Tas zit in jullie hart. Tas is jullie vriend.
Je zou eens op bezoek komen, dat zeiden jullie. Jullie meenden het ook. Dat kan ik horen aan jullie stemmen, dat kon ik zien in jullie ogen, dat kon ik voelen aan jullie warmte. Jullie waren aangedaan & keken vol ongeloof naar Tas zijn kinderen. Moe, verdrietig en toch veerkrachtig.

Waar blijven jullie dan? We wachten al zo lang.
Er is altijd koffie.

Komen jullie dan, met het middageten klaar? Gewoon op een verloren zondag met stralend weer. En vinden jullie het dan goed dat jullie even voetbal spelen met Tuur, hem truukjes leren en dan vertellen over zijn papa, hoe goed hij was in sporten. En mag ik dan even de strijk afwerken, terwijl jullie puzzels maken met Louise? Ze zal jullie vertellen over hoe haar papa dat zo graag met haar deed? En eten we dan samen, genietend van een volle tafel waar geen enkele stoel leeg is. Eten we dan zijn lievelingskost, witloof gewoon gebakken? Misschien kunnen we dan na een kopje koffie, nog een wandeling maken en als Louise niet meer kan, dragen jullie haar dan even op jullie rug. Mogen we onze zorgen dan even delen? En als Tuur dan mag vertellen over hoe graag hij met zijn papa ging wandelen. Mag hij even overdrijven in het aantal kilometers die ze samen overbrugden?

Blijven jullie dan nog even voor het avondeten? En als dan de tanden zijn gepoetst en de pyjama’s aan: steken jullie de kinderen dan nog even in bed. Liefst met een verhaal. Eentje uit een boek en als bonus nog eentje over hoe jullie Tas leerden kennen en waarom jullie hem missen? Nemen jullie nog even extra tijd om ook naar hun verhaal te luisteren? Misschien kunnen jullie hen vragen wat ze nooit zullen vergeten. Want vertellen helpt om vast te houden, dat wat ongrijpbaar is.

Mag ik dan terwijl op mijn gemak de tafel afruimen en het laatste speelgoed van de grond rapen? Mag ik dan even alleen in de tuin rondwandelen, verbaasd kijken naar die boom die we plantten voor Tas, de natuur groeit namelijk verbazingwekkend snel.

Laten jullie me dan weten, dat jullie helemaal geen haast hebben. Drinken we dan samen nog een glaasje wit of rood. En als er een kindje de slaap nog niet vind, mag ik dan nog even. Gewoon heel even naar hen kijken gaan? Hebben jullie dan nog tijd om te luisteren naar mijn verdriet? Willen jullie dan nog even meehuilen om het gemis?

Wow, meneer & mevrouw Janssens, wat een bezoek zou dat zijn.
Daar zou ik van genieten en als jullie dan ’s avonds toch naar jullie eigen leven terugkeren. Dan zou ik misschien, heel misschien dat lege grote bed niet zo eng vinden. Dan zou ik misschien, heel misschien gewoon tevreden gaan slapen. Samen met mijn verdriet. Samen met mijn gemis. Maar met een verhaal over Tas extra en wat warmer dan voorheen.

Komen jullie dan? Gewoon op een verloren zondag. Er zijn er nog zo veel.

Nele – geschreven  9 maanden en 20 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015