Lief,

Weet je die vakantie nog? Die keer samen met ons tweetje naar Marokko. Verkeerde treinen nemen en samen wakker worden bij het gezang van de muezzin in hartje Marrakech.

Of deze? Samen naar Chili. Veel te lang blijven hangen bij vrienden en dan de eindeloze weg naar het Zuiden. Herinner je je nog die keer dat ik ’s nachts in je tenen kneep?

En weet je nog? Die keer naar Florida. Opstaan op een onmogelijk uur omdat Tuur nooit over zijn jetlag heen kwam. Dat lekkere eten in dat kleine hostel dicht bij de everglades?

Weet je die vakantie nog? De lange autorit richting Umbrië en de fantastische gesprekken die Tuur had met zijn denkbeeldig vriendje die mee was. En elke nacht sluipen door de keuken om een flesje voor Louise warm te maken.

Of toen we in Griekenland verbaasd keken hoe Tuur die zware beklimming helemaal alleen deed. En die keer in Zuid-Afrika, herinner je je die nacht?

Of die vakantiedag in de tuin en die keer naar zee.

We waren niet zo goed in het maken van vakantiekiekjes, jij en ik. Maar de verhalen daar konden we  eindeloos op teren.

Vakantie zonder jou, lief, dat noem ik geen vakantie. Geen gemeenschappelijke herinneringen maken. Vakantiekiekjes genoeg. Maar je kan ze niet meer zien.

We missen je, Tas! Onze huid die langzaam bruiner wordt heeft honger naar jouw aanraking. Onze stemmen willen de verhalen met je delen. We willen schreeuwen: papa, kijk dan! We zouden willen dat je ons kan zien.

Kijk dan Tas, de vakantie is begonnen!

Nele – geschreven 10 maanden en 14 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015