Tas en ik, we vonden elkaar vrij laat in ons leven…
We waren op zoek . Op zoek naar avontuur. Dat dachten we toch!
Ik had al wat mogen reizen en Tas vertelde vol hartstocht over die ene reis naar Birma die hij met Frank had gemaakt. Een absoluut hoogtepunt in zijn jeugd. En dus besloten we dat we zouden blijven reizen, en avontuur zoeken. Samen naar Marrakech was hemels. Met de kinderen naar Miami, Italië, Griekenland of Tunesië. Samen genieten van de natuur in Zuid-Afrika. Het avontuur tegemoet.
We kwamen even graag weer thuis. We lachten soms met ons burgerlijk leven in ons veel te grote huis. En dan slopen routines, regelmaat en gewoontes binnen in ons leven.
Het werd vanzelfsprekend dat ik de was deed en hij de vuilbakken. Dat ik kookte en hij het gras afmaaide. Het werd een gewoonte dat ik de haag afdeed en hij de bladeren opraakte om naar het containerpark te brengen. Het was routine dat ik de vakantie regelde en hij naar de voetbalmatch van Tuur ging kijken. De strijk was voor mij bedoeld maar stofzuigen dat deed Tas. Een leven vol routines en onuitgesproken regels.
’s Morgens en s’ avonds een kus bij het vertrek of als je thuiskomt. Op vrijdag even tijd voor onszelf of voor elkaar, op zondag in bad en alles klaarleggen voor de komende week. Op een verjaardag samen uiteten. Op Moederdag en Vaderdag uitslapen en een bloemetje.
Af en toe kwam ik in opstand. Waarom vind je het zo vanzelfsprekend dat ik dit allemaal doe? Waarom moet ik altijd hetzelfde? Waren we niet op zoek naar avontuur? Naar anders?
Ik mis het avontuur geen sikkepit, wat ik mis, dat is de vanzelfsprekendheid. Dat Tas naast me ligt als ik slapen ga. Zelfs na een keiharde ruzie. Ik mis de routine die zorgt voor die vanzelfsprekendheid. Ik mis samen in de zetel naar ‘Thuis’ kijken, ik mis weten wat er zal komen. Vanzelfsprekend dat we samen dromen van de toekomst, vanzelfsprekend dat hij van me houdt. Vanzelfsprekend dat ik naast hem sta, op alle belangrijke momenten in ons leven.
Tas is niet meer en daarmee verdwenen ook de zorgvuldig opgebouwde routines, onuitgesproken afspraken, de regelmaat en gewoontes. We doen ons best, de kinderen en ik maar we vinden ze voorlopig niet. En avontuur? Tja dat hebben we even niet nodig.
Nele geschreven 10 maanden en 4 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015
overspoeld worden 