Verdriet, gemis, eenzaamheid, … deze gevoelens zijn niet exclusief. Ik ken niemand in mijn directe omgeving van mijn leeftijd die een partner heeft verloren. Ik ken wel veel mensen die het moeilijk hebben om de één of de andere reden. De vergelijking wordt wel eens gemaakt.
Want als de liefde dood gaat en je niet langer een leven wil delen, dan doet dat pijn. Dan heb je verdriet en voelen de kinderen een groot verlies. Want als je mama niet meer van je papa houdt of omgekeerd dan is dat voor een kind onbegrijpelijk.
Ook wij begrijpen niet wat er gebeurd is, ook wij voelen verlies, verdriet en gemis. Er is toch een verschil. Want als je lief dood gaat, terwijl de liefde dat niet is… blijft er geen enkele mogelijkheid meer over om te vechten.
Ik merk ook dat mensen soms uit elkaar gaan, juist omdat ze nog verwachtingen hebben van de toekomst. Soms is het een verschrikkelijk lang proces waarbij mensen uiteindelijk voor zichzelf en hun toekomst kiezen. Ook dat is een verschil. Ik kies niet voor een andere toekomst, ik wil gewoon mijn oude leven terug. Verwachtingen van de toekomst? Die zijn er gewoonweg niet!
Pijn kan je niet vergelijken, een mens kan niet voelen wat een ander voelt. Frustrerend! Kon ik me maar openritsen en me binnenstebuiten keren. Dan kon je zien hoe zwart het daarbinnen is. Hoe alles verteerd wordt door gemis. Hoe elke vezel pijnlijk hunkert naar Tas.
Kon ik maar in Tuur en Louise hun binnenste kruipen. Kon ik maar voelen hoe ze overeind blijven na golven van verdriet. Misschien kon ik door te voelen, nog beter begrijpen en hen helpen. Want ondanks het vakantiegevoel geven ze me af en toe mee dat ook hun lijf het lastig heeft. Dat ook zij hunkeren naar grapjes en aanrakingen van hun papa. Ze zijn bereid er hard voor te vechten, maar ook zij krijgen geen kansen meer. Ze weten dat hun dromen, enkel en gewoon maar dromen zijn.
‘Er groeit in mij een boom van grijs verdriet,
bloeiend met parelmoeren bloesems.
Geen vogel heeft er ooit een nest gebouwd,
geen dier komt rusten in zijn schaduw.
Mijn boom is stil.Alleen de bloesems
laten hun takken geruisloos los
om traag, onmerkbaar neer te dalen:
een meer van onvergoten tranen
waarin mijn boom weerspiegeld staat,
eenzaam onder een bleke hemel.’Uit Hanny Michaelis, verzamelde gedichten.
Nele – geschreven 10 maanden en 20 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015
overspoeld worden 
Nele,
Ik zie me daar al staan naast jou, binnenste buiten gekeerd, met daarin een grote zwarte bol, ter hoogte van mijn buik. Een bol klaar om alles en iedereen rond mij te besmetten, slechts een kwestie van tijd,…
Zo mooi en tastbaar verwoord,… dankjewel
De tekst van koorddanser, idd zo bijna griezelig hetzelfde. Maar, die van je vake zo mooi doorleeft,… een mooi en vooral authentiek mens die er in slaagt om zijn kwetsbaarheid volop te gebruiken,..iemand om terecht trots op te zijn.
in mijn hoofd speel ik soms ‘mevrouw Janssens” en luister ik gewoon naar jou en de kinderen,.. met op de gepaste tijd een knik en een duidelijk gebaar van empathie,… ontroerd en verwarmd door de mooie herinneringen aan jouw Tas. Ik wou dat ik het digitaal kon doorgeven. Bij deze een poging…
Ik reageer ook vanuit mijn emailadres, dat is net iets makkelijker als je iets wil opsturen. Nu pas aan gedacht,…
en soms word ik idd helemaal overspoeld door je berichtjes,… en glimp van de toekomst van mijn geliefden,… vaak te rauwe pijn om toe te laten,… vandaar de bol, krachtig bij elkaar geduwd…
veel liefs en geniet van de zon en de zomer,
Elke
LikeLike