Het is eigenlijk niet mijn bedoeling… om opinies en politiek op deze blog te posten. En toch, het laat me niet koud. En ik kan het voor één keertje niet laten.

Bart De Wever, niet bepaald de politicus waarop ik gewacht had en waarin ik vertrouw. Uitgerekend hij, zet me aan het schrijven. Zijn emoties die nu overal geëtaleerd worden, zijn ook voor mij de essentie van het bestaan. ” En altijd is het zo geweest dat de liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur van de scheiding.” is een zin die vermoed ik van Vasalis komt. Ze zegt hetzelfde. De essentie is de liefde. Het is het enigste dat overblijft.

En dan hoor je allerhande reacties. De één al erger dan de ander. En wat me nog het meest verbaasd is dat een groot deel van de mensen vind dat emoties niet mogen meespelen in de politiek. Ik hoorde vandaag op tv een burgemeester, ik weet zijn naam al niet meer, nota bene een partijgenoot van De Wever, zeggen dat politiek vrij moet zijn van emotie om dan doodleuk zijn punt uit te leggen dat er te weinig ondersteuning is voor de kleine gemeentes om zich te wapenen tegen IS. Is angst dan geen emotie meer? Want ik neem aan dat daaruit deze politieke overtuiging voorkomt.

We leren het gewoon niet, sociaal-emotioneel denken. En we leren al helemaal niet hoe die emoties te uiten en hoe om te gaan met mensen die emoties uiten. In de politiek, de mensen die ons beleid bepalen,  is het zelfs verboden. In het onderwijs komt het bijna niet aan bod en in onze opvoeding weten we er geen raad mee.

Tuur kwam vandaag, na even bij een buurjongen te spelen misnoegd thuis. Ik vroeg hem: ‘Ben je boos?’ ‘Ja!’ was het duidelijke antwoord. ‘Op mij?’ zeg ik, terwijl ik eigenlijk heel goed weet dat dat niet het geval is. ‘Nee’, zegt ie. En dat doet hij iets waar ik eigenlijk ondersteboven van moet zijn. Mijn zoon, die zo moeilijk zijn emoties onder woorden kan brengen zegt: ‘Ik weet eigenlijk niet of ik boos ben of verdrietig, maar in mijn buik zit het niet goed’. En dan doe ik wat ik (samen met duizenden anderen) het liefste wil. Ik wil dat die negatieve emoties verdwijnen en kietel hem, hou hem zelfs ondersteboven.

Nu denk ik, gemiste kans!  Ik wil terug naar dat moment en hem vertellen wat fantastisch het is van hem dat hij dat kan zeggen. Dat hij zijn gevoel uit en helemaal onder woorden kan brengen. Dat hij zijn verdriet en boosheid kanaliseert op een manier die velen onder ons al lang afgeleerd hebben. Dat hij een kanjer is, en dat boos zijn en verdrietig zijn heel normale gevoelens zijn. Dat het leren (h)erkennen van gevoelens bij jezelf en anderen ongelooflijk belangrijk zijn in het leven. En het verwoorden ervan heel moeilijk is.

Ook in de politiek zijn gevoelens normaal en voor mij mag het zelfs meer. Verdriet om de pijn in de wereld, boosheid om het onrecht in de wereld, … dit zien en er dan nog iets mee doen.

En Bart De Wever, die wens ik toe dat hij – nu hij het uitgesproken heeft – die essentie vasthoud. Zo staat het ook op het graf van mijn ouders: ‘Alleen de liefde, de liefde alleen is eeuwig’.

Nele – geschreven 1 jaar en 18 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015