Vorig weekend was een topweekend voor Louise. Top, en toch … Ze mocht naar een verjaardagsfeestje. Altijd genieten. Een papa en een mama waren in charge. De dag nadien kregen we bezoek. Een luisterend oor bij een aperitief, lekker samen eten koken en een dessertje voor de kinderen. Mama, papa en twee prachtige kinderen. Jongens in de zetel met bijhorende telefoons en tablets. Meisjes die over de leeftijdsgrenzen heen, samen op zoek gaan naar meisjesdingen. Zij waren het die onder deskundige begeleiding van de papa, de lekkere quiches maakten. Louise genoot met volle teugen.

’s Avonds kwam de weerbots. ‘Mama, denk je dat papa ooit nog terugkomt?’ vroeg mijn lieve meid. ‘Dat kan niet schat!’ was mijn antwoord en ik zag de paniek in haar ogen. ‘Ik weet het liefje, ik weet het. Ik mis hem ook’. En ik ga voor de zoveelste keer op zoek naar de dingen die ze wel kan blijven vasthouden.

Net voor het slapen gaan probeert ze het nog eens opnieuw. ‘Mama, denk je echt dat papa niet meer zal terugkomen?’ Ze geeft me geen kans om te antwoorden. ‘Ik denk het wel, mama, ik denk het wel’. De moed zakt me in de schoenen. Ik kan niet meer. Dus zwijg ik. Ze gaat slapen met een vastberaden uitdrukking op haar gezicht.

Ik snap haar wel, ik doe het ook!

De heldere najaarszon, ze kan me niet verwarmen.
Rillend voel ik de ijzige kou mijn botten omarmen.

De duisternis valt, sneller dan verwacht.
Geen ster te bespeuren in deze zwarte, donkere nacht.

Ik wacht op je komst en hoor een moto vertragen.
Je bent het weer niet. Moedeloosheid aan elkaar ragen.

Hoe moeten we nu leven zonder jou?
We zijn zo moe van het diepe verdriet en de ijzige kou.

Kom gewoon even naar huis, we zullen het niet verklappen.
’t zou toch helemaal iets voor jou zijn? Jij met je flauwe grappen.

Even maar, verlicht even de pijn.
Mag dat even, onze vurigste wens zijn?

Nele – geschreven 1 jaar 2 maanden en 3 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.