Tijd… ze zeggen dat het helpt. Ik heb moeite om ze te geloven.
Het verdriet, het gemis is steeds aanwezig, zoals zachte regen die maar blijft naar beneden vallen. Het verdriet zit in onze botten en we kunnen er niet aan ontsnappen.

De constante druk van het verdriet eist zijn tol, bij mij en bij de kinderen. Louise en ik maakten vandaag hartjes met onze handen. ‘Boem’ zei ze, zo ging het met papa zijn hart, in duizend stukken. ‘Boem’ dacht ik, want sinds dat moment liggen ook wij in duizend stukken.

Eén van de dingen die stuk zijn, is onze interne filter. We nemen alles groter dan het is. Je kan ons omver blazen met één enkele zucht. Kleine incidentjes maken dat de kinderen vaak van slag zijn. Kleine voorvalletjes doen me wankelen.

Ze zeggen dat intens verdriet mensen veranderd. Ik weet alleen niet in wat? Hoe dat moet? Hoe moeten we die duizenden stukken weer oprapen en wat moeten we er in godsnaam van maken.

We verstaan de buitenwereld niet meer en we weten niet wie we zijn.
Wat overblijft is pijn. Het is de enige manier die we op dit moment kennen om te tonen dat we hem graag zien.

Nele – geschreven 1 jaar, 1 maand en 6 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015