‘ Het kan lang duren voordat het echt tot kinderen doordringt dat de overledene nooit meer terugkomt. Zij zouden het liefst de tijd terugdraaien. Het is een zware klus om te accepteren dat de wereld voorgoed veranderd is.’ lees ik in het boek ‘Jong verlies – Rouwende kinderen serieus nemen’ van Riet Fiddelaers-Jaspers.

Er gaat geen week voorbij dat er niet eens een momentje is waarop dat benoemd wordt hier in huis. Louise wil het liefst terug baby zijn, dan is papa er nog. Tuur draait eindeloos de klok terug en zegt dat ie later een tijdmachine zal uitvinden.

Laatst reden we terug naar huis van een bezoekje aan oma. Ons gesprek:

Tuur: ‘Kijk, een caravan. Oh mama, ik wou dat wij een caravan hadden’.
Louise: ‘Oh ja, en dan kunnen we gewoon altijd op reis!’
Tuur: ‘En dan gaan we nooit meer naar school.’
Ik: ‘Hocus pocus pats! Ik wou dat we een caravan hadden.’
Tuur: ‘Stel je voor, dat je echt kon toveren mama! Misschien is het wel gelukt en staat er nu thuis een caravan op ons te wachten.’
Louise: ‘Oh super. Eentje met gordijnen voor de ramen.’
Tuur: ‘ En met een ijskast en een tv’
Ik: ‘Ik denk dat ik geen tv getoverd heb.’
Tuur: ‘Hocus pocus pats er zit een tv in de caravan. Als jij het kan, dan kan ik het ook.’
Louise: ‘En we hebben bedjes nodig. Drie.’
Tuur: ‘Of twee, nee doe maar drie, want mama kan niet de hele tijd rijden’.
Louise: ‘Ik wou dat er vier bedjes nodig waren en dat papa ons opwacht in de caravan.’
Ik: ‘Papa mag anders wel bij mij in bed slapen.’
Louise: ‘Ok! Beslist drie bedjes, twee kleintjes en één heel groot.’
Tuur: ‘Ik denk eigenlijk echt dat er een caravan zal staan als we thuis zijn.’
Louise: ‘En ik denk dat papa daar zal zijn. Dan vertrekken we direct op reis en blijven voor altijd samen.’
Tuur: ‘En we gaan nooit meer naar school! Dan hoeft mama ook niet de hele tijd te rijden, papa kan dat denk ik beter.’
Ik ween stilletjes en ongemerkt achter het stuur en bedenk dat ik nooit van mijn leven met een caravan durf te rijden.

We gingen onderweg nog iets eten en het verhaal van de caravan was een beetje naar de achtergrond gegleden. Geen woord over de caravan die er niet stond toen we thuis kwamen. Maar twee dagen later kam het toch nog even heel stilletjes ter sprake. Net voor het slapen gaan … ‘Je kan niet toveren, mama! Papa is nog altijd weg. En die caravan, die was er ook al niet.’

Ik wil wel blijven proberen. Tegen beter weten in.

Nele – geschreven 1 jaar 2 maanden en 26 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.