Deze morgen bracht ik de kinderen met de wagen naar school. Mijn voetafdruk is behoorlijk naar omhoog gegaan sinds Tas weg is. Pas nu merk ik dat duurzaam zijn ook energie vraagt. Energie die ik niet meer heb. En dus breng ik, tegen beter weten in, de kinderen niet met de fiets maar met de auto naar school. Nu moet je weten dat er al maandenlang werken zijn aan de school en parkeren eigenlijk een hel is. Ik probeer net zoals veel anderen zo dicht mogelijk bij de school te parkeren. Waanzinnig idee, dat weet mijn verstand ook wel, moest het werken.
Deze morgen reed ik een straatje in, maar mijn tegenligger vond dat hij te lang gewacht had, blokkeerde me en maakte duidelijk dat ik achteruit moest. Ondertussen was er, uiteraard, iemand achter mij gereden. Ik zit vast. Vastgelopen tussen twee wagens. De symboliek overvalt me en raakt me keihard. Ik kan niet meer terug naar vroeger en ik kan ook niet vooruit de toekomst in. Ik zit helemaal blok en mijn probleemoplossend vermogen is eraan. Het liefst wil ik daar ter plaatse gewoon blijven staan en een potje janken. Maar ik heb twee kinderen op de achterbank, de persoon achter me verstaat het probleem en is duidelijk wel nog in staat om te reageren. Hij rijdt achteruit zodat er een uitweg komt. Ik kan het niet laten en stap uit om aan de persoon voor me toch te vragen om wat vriendelijkheid in het leven. Stom idee, mijn verstand werkt niet meer.
Dus rij ik achteruit, heel traag en voorzichtig. Niet eens omdat ik die man wil tergen, maar omdat ik vorige week al twee maal tegen een paaltje reed en een derde paaltje nefast zal zijn voor mijn zelfvertrouwen en de achterkant van mijn auto.
Uiteindelijk parkeer ik me heel ver van de school waar ik niemand in de weg loop. Een plek zonder paaltjes. De kinderen halen het alweer niet voor het belsignaal.
Het gevoel dat ik vastzit blijft aan me hangen. Mijn hoofd functioneert niet meer. Vastgelopen tussen hoe het was en hoe het nooit meer zal zijn.
Nele geschreven 1 jaar 2 maanden en 7 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015
overspoeld worden 
Lieve nicht, wat mooi dat je dit ergens schrijven durft, je in al je kwetsbaarheid tonen. Van één ding kan ik je alvast verzekeren: zovelen klein en groot hebben het gevoel zich vast te rijden, maar misschien durven ze het niet te zeggen. En ook die ogenschijnlijk sterke man of vrouw wil soms stilstaan en huilen en soms denk ik dan: ook dat moet kunnen, ons kwetsbaar tonen en laten dragen, want niemand kan dit leven alleen aan. Durf je te laten dragen en blind te vertrouwen in diegenen die echt om je geven, want ook dat is het leven. Kus
LikeLike