Laatst zag ik op tv een debat over jongerenwerkloosheid. Blijkbaar kan je als langdurig werkloze beter zeggen dat je een tijdje een depressie had dan vertellen dat je geen passende job vond. Men keek eens op, maar niemand rond de tafel stelde zich de vraag of er dan niet iets grondig mis is met onze maatschappij. Ben ik gek geworden dan, dat ik me dat wel afvraag? Als depressies en burn-outs schering en inslag zijn, moeten we dan niet dringend nadenken?

Er was weer eens een ongeval op de weg, zoals dagelijks en daardoor kwamen veel mensen in de file te staan. Dé frustratie is dan: hoe kom ik op tijd, oh nee, die belangrijke vergadering is vandaag! Ben ik gek geworden dan, dat ik mijn hart vasthoud en hoop dat het enkel blikschade is? Dat er niet opnieuw een vader, een moeder, een partner, een kind vreselijk bezoek krijgt van de politie?

Mensen kwamen op straat om recht op een goede zorgverlening te vragen. Frustraties over volle treinen, files en tikkende klokken. Ben ik gek geworden dan, dat ik welke manier dan ook om hier aandacht voor te vragen normaal vind? Dat ik het niet erg vind dat we daardoor eens een dagje niet kunnen doen wat we planden?

Therapeuten, psychologen, psychiaters en medicatie worden mij en de kinderen aangeboden aan een moordend tempo. Ben ik gek geworden dan, dat ik in eerste instantie wil leunen op mijn vrienden? Dat we niet enkel bij die ene rouwtherapeut wenen, maar ook bij onze naaste omgeving. Dat de kinderen op school hun emmertjes laten overlopen en niet bij een volkomen vreemde?

Ik denk echt dat ik gek geworden ben. Ik versta niets meer van de buitenwereld en heb moeite om zelf te blijven staan. Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik met deze wereld moet.

Vroeger, toen Tas er nog was, dacht ik het te weten. We fantaseerden vaak over samen oud worden. Ik zou dan in een schommelstoel een heks worden, waar de buurtkinderen bang van zouden zijn. Ik vond dat wel een fijne rol en Tas zag het al helemaal voor zich. Ik vrees dat mijn rol herschreven is. Ik word een gekke vrouw, die wartaal uitkraamt die alleen zijzelf verstaat.

‘Het is gruwelijk.
Alles begint opnieuw
alsof er niets
gebeurd was.

In stekelige takken
kabaal van vogels.
Piepend en knarsend zet
de winter in. De wind
plukt aan ontstemde snaren
van hoop en begoocheling.

Er is niets
gebeurd. Alles begint
opnieuw. Het is
gruwelijk.’
Vrij naar Hanny Michaelis.

Nele – geschreven 1 jaar 2 maanden en 16 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015