Ik had het niet verwacht, die uitnodiging. Vorig jaar was ik gecharmeerd, dit jaar eerder verbaasd dat ze toch aan ons gedacht hadden. Even twijfelde ik, ik ken er weinig mensen, of eigenlijk gewoon niemand. Maar de kinderen vonden het vorig jaar zo fijn! En de uitnodiging was zo persoonlijk. Ik ken er misschien niemand, maar zij kennen Tas.  Dus vertrokken we deze ochtend naar Tas zijn werk voor een sinterklaasfeestje.

We voelden er de aanwezigheid van Tas. Ik kan het me zo voorstellen: hoe hij iedereen dag zou zeggen, hier en daar een kwinkslag zou verkopen en toch even zou gaan kijken waarom het alarm afging. Hier zou hij van genieten. Ik hang er wat rond, geniet van een potje koffie en kijk hoe mijn kinderen openbloeien door de aandacht van al die zwarte pieten die hun  best doen elk kind te animeren. En ik vervloek de ‘zou’ in mijn zinnen.

Ik weet niet wat hun het meeste deugd doet, de aandacht of dan toch het cadeau. Twee maal schot in de roos. Een echte step van Elza en een gezelschapsspel waar de I-pad voor noodzakelijk is. Dat kan niet anders dan tof zijn. Zou papa de Sint een tip gegeven hebben. Louise is er alvast van overtuigd.

En ik, ik kreeg een prachtig geschenk. Even werd zijn naam genoemd. Even werd hij ook daar gemist. Even kwam iemand zeggen hoe hard Tuur op zijn papa lijkt. Ook al werkte Tas daar nog maar net, vergeten is hij niet.

Nele – geschreven 1 jaar 2 maanden en 19 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015